ေန နဲ႔ ေလတို႔ရဲ႕ပံုျပင္

ကြ်န္ေတာ္က ခ်မ္းသာတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက ၾကီးျပင္းလာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ အိမ္မွာ အငယ္ဆံုးမို႔ မိဘ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုျပီး အလိုလိုက္ခ်စ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္ကိုအထင္ၾကီးတဲ့ အက်င့္တစ္ခုရွိခဲ့တယ္။ ဘာမဆို ငါေျပာရင္၊ ငါလုပ္ရင္ ျပီးတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ အမိန္႔ေပးျပီး ဒါမွမဟုတ္ ေအာ္ဟစ္ျပီးမွ ခိုင္းေစတတ္တဲ့အက်င့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာရွိခဲ့တယ္။ အိမ္မွာေခၚထားတဲ့ အေစခံေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြက ကြ်န္ေတာ့္စကားကို လိုက္နာၾကရတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ျခားကေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္က ကေလးတစ္အုပ္ ေဘာလံုးတစ္လံုးကို သူကန္ ကိုယ္ကန္နဲ႔ ေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ သူတို႔ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ထိန္းမရတ့ဲ ကစားခ်င္စိတ္နဲ႔ ေဘာလံုးကန္ေနတဲ့ လူအုပ္စီ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ေျပာေနက် ေလသံအတိုင္း သူတို႔ကို ကြ်န္ေတာ္လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

"ေဟး… ငါ့ကို ေဘာလံုးေပးစမ္း"

ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ၾကဘူး။ သူတစ္ခ်က္၊ ကိုယ္တစ္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ ေဘာလံုးအကန္ မပ်က္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေဘာလံုးကို လုဖို႔ လူအုပ္ထဲ ေျပးဝင္လိုက္တယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ေဘာလံုးယူထားတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က အျခားတစ္ေယာက္ကို ကန္ေပးလိုက္တယ္။ ေဘာလံုးေပးလိုက္တဲ့ လူစီ ကြ်န္ေတာ္ေျပးသြားျပန္တယ္။ ေရာက္ခါနီးမွာ သူက တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို ကန္ေပးလိုက္ျပန္တယ္။ ေဘးမွာ ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြဆီက ရယ္သံေတြ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔ေလွာင္ေနမွန္း၊ အ႐ူးလုပ္ေနမွန္း သိေလ ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသထြက္ေလပါပဲ။ ေဘာလံုးကို ရဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ပိုအားစိုက္ျပီး ေျပးခဲ့မိတယ္။

တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေျပးတာကို ကြ်န္ေတာ္ရပ္လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ သူတို႔တစ္အုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မယွဥ္ႏိုင္မွန္း သိလိုက္တယ္။ ဆက္ေျပးေနရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ရဲ႕ ကစားစရာပဲ ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာကို သိလိုက္တယ္။

နဖူးေပၚက ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ကို သုတ္ရင္း၊ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ဆဲဆိုရင္း အိမ္ဖက္ကြ်န္ေတာ္ ေျခဦးလွည့္ေတာ့ ေဘးက ခံုရွည္တစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ျပီး ရီေနတဲ့ အဘိုးအိုတစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္တယ္။

အဘိုးအိုက ခုနားအျဖစ္အပ်က္ကုိ ျမင္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလွာင္ရီေနပံုရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ပိုေဒါသထြက္ျပီး သူ႔ဆီကို ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။

"အဘိုးၾကီး.. ခင္ဗ်ား ဘာရီတာလဲ" ေလသံခပ္မာမာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။

"ေဘာလံုး မင္းလက္ထဲေရာက္လာေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲဆိုတာကို အဘိုး သင္ေပးလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းစိတ္နဲ႔ ထြက္သက္ဝင္သက္ကို ျငိမ္ေအာင္အရင္ထားျပီး အဘိုးေျပာမယ့္ ပံုျပင္ကို နားေထာင္ ဟုတ္ျပီလား"

ကြ်န္ေတာ္ မေက်မနပ္ ေရရြတ္ရင္း အဘိုးအိုေဘး ဝင္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အဘိုးအိုက အသံေနအသံထားနဲ႔ ပံုျပင္စေျပာေတာ့တယ္။

"တစ္ခါတုန္းက ေနနဲ႔ေလဟာ ဘယ္သူအင္အားပိုၾကီးသလဲဆိုျပီး ျငင္းခုန္ၾကသတဲ့။ ေလက "ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပိဳင္ပဲြတစ္ခု လုပ္ၾကရေအာင္။ ေဟာဟိုက အေႏြးထည္ ဝတ္ထားတဲ့ အဘိုးအိုကို ျမင္လား? အေႏြးထည္ကို အဘိုးအို အျမန္ဆံုးခြ်တ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သူဟာ အင္အားအၾကီးဆံုးျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္အရင္ စျပိဳင္မယ္ဆိုျပီး ျပိဳင္ပဲြကို စခဲ့တယ္"

"ေနက တိမ္ထဲဝင္ျပီး ေလကို အရင္စျပိဳင္ေစခဲ့တယ္။ ေလက အဘုိးအိုက ဦးတည္ျပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္လိုက္တယ္။ ေလကတိုက္ေလ ၾကမ္းေလ ေနာက္ဆံုး ေလေဗြၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ တိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ အဘိုးအိုက ေလၾကမ္းေလ အေႏြးထည္ကို တင္းေနေအာင္ ဆဲြေစ့ထားေလေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ေလလက္ေလွ်ာ့ျပီး တေျဖးေျဖး ျငိမ္သြားခဲ့ရတယ္။ ေလျငိမ္ေတာ့ ေနထြက္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ အျပံဳးေရာင္ျခည္နဲ႔ အဘိုးအိုအေပၚ ပက္ျဖန္းေပးလိုက္တယ္။ မၾကာဘူး အဘိုးအိုဟာ ပူလာဟန္တူျပီး ကိုယ္ေပၚက အေႏြးထည္ကို ခြ်တ္လိုက္တယ္"

"အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေနက ေလကို "ေတြ႔လား? ေႏြးေထြးမႈနဲ႔ ၾကင္နာမႈက ၾကမ္းတမ္းမႈနဲ႔ အၾကမ္းဖက္မႈထက္ အင္အားပိုၾကီးတယ္ဆိုတာကို ေတြ႔ျပီမဟုတ္လား" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္"

ပံုျပင္ေျပာအျပီး အဘိုးအိုက ကြ်န္ေတာ့္ကို ရီျပျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ျပီး "သြား.. ဟိုကေလးေတြကို သြားေတာင္းပန္လိုက္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ခင္မင္မႈကိုသံုးရင္ လိုခ်င္တာ မင္းရႏိုင္ပါတယ္"

အဘိုးအိုကို ဦးညႊတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ အရိုအေသေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ေဘာလံုးပဲြမွာ ကြ်န္ေတာ္ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အဘိုးအိုေျပာတဲ့ ပံုျပင္က ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အဲဒီေန႔ရဲ႕ ကစားပဲြထက္ ပိုအမွတ္ရေစခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔ကစျပီး ေန႔တိုင္း အိမ္ကမထြက္ခင္ မွန္ေရွ႕မွာရပ္ျပီး "ေနနဲ႔တူေအာင္လုပ္" လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ သတိေပးတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ကေန ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ထြက္ခဲ့တယ္။ အခုဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔ အျမဲကူညီခဲ့ၾကတယ္။