ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း မင္းသား

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမင္းသားရဲ႕ ရုပ္တုက ျမိဳ႔ရဲ႕ေကာင္းကင္ယံထက္မွာ မားမားရပ္တည္လို႔။ ျမင့္မားတဲ့ အုတ္တံတိုင္းေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမင္းသား ရပ္ေနခဲ့တယ္။ အထက္ေအာက္ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး အဝါေရာင္ ေရႊခ်ပ္ေလးေတြနဲ႔ ကြပ္လုပ္ထားတယ္။ ၾကည္လင္လွပတဲ့ ေက်ာက္နီလာႏွစ္လံုးက သူ႔မ်က္လံုးမွာ ေနရာယူထားၾကတယ္။ နီနီရဲရဲ အလင္းေတြနဲ႔ ေတာက္ပေနတဲ့ ပတၱျမားတစ္လံုးက သူ႔လက္ထဲက ဓား႐ိုးမွာ ထည့္ျမဳပ္ထားတယ္။

တစ္ညမွာ ျမိဳ႔ေပၚကို ျဖတ္ပ်ံသြားတဲ့ သင္းကဲြဆက္ရက္ငွက္ တစ္ေကာင္ဟာ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း မင္းသားရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းနား ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဆက္ရက္ေလး ေခါင္းေမာ့္ၾကည့္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမင္းသားရဲ႕ မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္ထြန္းေနျပီး မ်က္ရည္ဥေလးေတြက ေရႊဝါေရာင္ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကေန စီးက်ေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ တုႏႈိင္းစရာမရွိေအာင္ လွပေနတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမင္းသားရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ျပီး ဆက္ရက္ေလး သနားသြားမိတယ္။

"ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ?" ဆက္ရက္ေလး ေမးလိုက္တယ္။

"ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း မင္းသားပါ"

"ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားငိုေနတယ္။ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးေတာင္ ရဲြစိုသြားျပီ"

"အရင္အသက္႐ွင္တုန္းက ကြ်န္ေတာ့္မွာ လူ႔ႏွလံုးသားတစ္စံု ႐ွိခဲ့တယ္။ မ်က္ရည္ဆိုတာ ဘာမွန္း ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဟိုနန္းေတာ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေနရာက ပူေဆြးေသာကေတြ ဝင္လို႔မရတဲ့ ေနရာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ေသေတာ့ လူေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီေနရာမွာ ျမင့္ျမင့္မားမား လာတည္ထားၾကတယ္။ ဒီေနရာေရာက္မွ ျမိဳ႔ေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တာေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ကြ်န္ေတာ္ျမင္လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုးဟာ သံထည္နဲဲ႔ လုပ္ထားတယ္ဆိုေပမယ့္ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ငိုခဲ့မိပါတယ္"

"ဟိုး.. အေဝးက... " ႐ုပ္တုက တိုးညႇင္းစြာ စကားဆက္ျပန္တယ္။

"လမ္းေလးတစ္ခုမွာ ဆင္းရဲတဲ့ မိသားစုတစ္စု႐ွိတယ္။ စားပဲြခံုေဘးမွာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ထိုင္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔တယ္။ အကၤ်ီတစ္ထည္ကို ပန္းေတြနဲ႔ သူအနားကြပ္ေနတယ္။ အဲဒီအကၤ်ီက မိဖုရားရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သမီးေတာ္တစ္ပါး ေနာက္တစ္ၾကိမ္လုပ္မယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ပဲြမွာ ဝတ္မယ့္အကၤ်ီေပါ့။ အခန္းေထာင့္တစ္ခုရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ ကိုယ္ေတြပူျပီး ဖ်ားေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ လွဲေနတယ္။ ကေလးငယ္က လိေမၼာ္သီးစားဖို႔ ပူဆာေနတယ္။ သူ႔မိခင္က ေခ်ာင္းေရေလး တစ္စက္ႏွစ္စက္ တိုက္႐ံုကလဲြလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေလးက အဆက္မျပတ္ ငိုညည္းေနခဲ့တယ္"

"ဆက္ရက္.. ဆက္ရက္ေလး… ကြ်န္ေတာ့္ဓား႐ိုးေပၚက ပတၱျမားကို ယူျပီး အဲဒီအမ်ဴိးသမီးကို သြားေပးႏိုင္မလား? ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္လို႔မရေအာင္ ဒီတံတိုင္းနဲ႔ ဆက္ထားလို႔ပါ"

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမင္းသားရဲ႕ ညႇဳိးငယ္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ျပီး ဆက္ရက္ေလး သနားသြားမိတယ္။

"ဒီေနရာမွာ အရမ္းေအးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ညေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သတင္းပို႔သမားအျဖင့္ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္အေဖာ္လုပ္ပါ့မယ္"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆက္ရက္ေလး"

ဆက္ရက္ငွက္ဟာ ဓား႐ိုးေပၚက နီရဲေနတဲ့ ပတၱျမားႀကီးကို ကိုက္ခ်ီလို႔ ျမိဳ႔ထဲက အိမ္ၾကီးအိမ္ငယ္ အသြယ္သြယ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ဟိုးအေဝးတစ္ေနရာကို ပံ်သန္းသြားခဲ့တယ္။

ဆက္ရက္ေလးဟာ ျမစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ ရပ္ကြက္ကို ျဖတ္ပ်ံခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အဲဒီသူဆင္းရဲမိသားစုအိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ နာမက်န္း လူငယ္ေလးက အိပ္ရာေပၚ လူးလြန္႔ေနတယ္။ ပင္ပန္းႏြမ္းႏြယ္ခဲ့တဲ့ မိခင္က အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ပါျပီ။ ဆက္ရက္ငွက္ဟာ အိမ္ထဲပံ်ဝင္ျပီး ပတၱျမားကို အပ္ခ်ဳပ္ခံုေပၚ တင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကုတင္ကို ပတ္ပ်ံျပီး သူ႔ေတာင္ပံနဲ႔ ကေလးငယ္ကို ယပ္ခတ္ေပးလိုက္တယ္။

"ငါ့ကိုယ္ေတြ ေအးျမလာသလို ခံစားမိတယ္။ ငါေနေကာင္းလာျပီ ထင္တယ္" လို႔ ကေလးငယ္က ေရရြတ္ရင္း တေျဖးေျဖး အိပ္ေမာက်သြားခဲ့တယ္။

ေကာင္းကင္ယံထက္ လ ေျဖးေျဖးခ်င္း ျမင့္တက္လာခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း မင္းသားဆီ ငွက္ကေလး ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။

"အီဂ်စ္မွာ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္စရာ ရွိလဲ? ကြ်န္ေတာ္ ေရြ႔ရေတာ့မယ္" အသံကို ျမင့္ျပီး ဆက္ရက္ငွက္က ေမးတယ္။

"ဆက္ရက္.. ဆက္ရက္ေလး… ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တစ္ညေလာက္ အေဖာ္ထပ္လုပ္ေပးႏိုင္ဦးမလား?"

"အေဖာ္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို အီဂ်စ္မွာ ေစာင့္ေနတယ္ဗ်ာ" ဆက္ရက္က ဆက္ျပီး "မနက္ျဖန္က်ရင္ ဒုတိယ ေရတံခြန္ဆီ သူတို႔ပ်ံသန္းသြားၾကေတာ့မယ္။ အဲဒီက ေရျမင္းေတြ ျမက္ခင္းျပင္ၾကီးထဲမွာ အိပ္ၾကတယ္"

"ဆက္ရက္ေလးေရ… ျမိဳ႔ရဲ႕ဟိုးအေဝးတစ္ေနရာက စာၾကည့္ေဆာင္ထဲမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔တယ္။ စာရြက္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ စားပဲြခံုမွာ သူ႔ေခါင္းကို ျမဳပ္ထားတယ္။ ဇာတ္႐ံုမန္ေနဂ်ာအတြက္ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကို အသဲအသန္ သူေရးေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအးလြန္းလို႔ သူမေရးႏိုင္႐ွာေတာ့ဘူး။ မီးဖိုထဲမွာလည္း ထင္းေတြမက်န္ေတာ့ဘူး။ ဆာေလာင္တဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြေတာင္ ျပာေနခဲ့ျပီ"

"ခင္ဗ်ားကို တစ္ညအေဖာ္ထပ္လုပ္မယ္ဗ်ာ" စိတ္သေဘာထားေကာင္းတဲ့ ဆက္ရက္ငွက္က ဆိုပါတယ္။ "သူ႔ကို ခင္ဗ်ား ေနာက္ထပ္ပတၱျမားတစ္လံုး ေပးမလို႔လား?"

"အင္း.. ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပတၱျမားမရွိေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မ်က္လံုးက်န္ေသးတယ္။ ဒီမ်က္လံုးေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၁ဝဝဝေက်ာ္ေလာက္က အိႏိၵယကလာတဲ့ ရွားပါးတဲ့ နီလာနဲ႔လုပ္ထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲက ေက်ာက္တစ္လံုးကို ယူျပီး သူ႔အတြက္ သြားေပးေပးပါ။ ေက်ာက္ကိုေရာင္းျပီး အစာနဲ႔ထင္းေတြကို သူဝယ္ပါေစ။ ျပီးေတာ့ ျပဇာတ္ကို ျပီးေအာင္ေရးပါေစ"

"ခ်စ္လွစြာေသာ မင္းသား… ကြ်န္ေတာ္ဒီလိုလုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး" ဆက္ရက္ငွက္က ငိုသံနဲ႔ေျပာတယ္။

"ဆက္ရက္ေလး.. ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ပါ"

ဆက္ရက္ငွက္ဟာ မင္းသားရဲ႕ မ်က္လံုးတစ္လံုးကို ကိုက္ေဖာက္ျပီး စာၾကည့္ေဆာင္ဖက္ကို ဦးတည္ ပ်ံသန္းသြားခဲ့တယ္။ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚက အေပါက္ထဲကေနတစ္ဆင့္ ဆက္ရက္ငွက္ဟာ အိမ္ထဲကို အလြယ္တကူ ဝင္ေရာက္ခဲ့တယ္။ လူငယ္က ေခါင္းငံု႔ျပီး ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ကိုင္ထားတာေၾကာင္း ဆက္ရက္ရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံကို မၾကားမိလိုက္ဘူး။ သူေခါင္းေမာ့္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လွပတဲ့ နီလာတစ္လံုးက သူ႔ေ႐ွ႕က ညႇိဳးႏြမ္းေနတဲ့ ပန္းေျခာက္ေပၚ တင္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။

"ငါ့ကို လူေတြစျပီး ႏွစ္သက္ျပီ ထင္တယ္။ ငါ့ကို အသိအမွတ္ျပဳသူတစ္ဦးက ငါ့အတြက္ ပို႔လိုက္တာျဖစ္မယ္။ စာေတြကိုျပီးေအာင္ ငါဆက္ေရးႏိုင္ျပီ" မ်က္ႏွာေပၚမွာ အေပ်ာ္ရိပ္ေတြနဲ႔ လူငယ္ျပံဳးရႊင္ခဲ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဆိပ္ကမ္းဘက္ ဆက္ရက္ေလး ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ သေဘာၤတစ္စီးရဲ႕ ရြက္တိုင္မွာ ရပ္နားရင္း သေဘာၤသားေတြ ၾကိဳးနဲ႔ ေသတၱာေတြ သယ္ယူေနတာကို ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

"ငါ အီဂ်စ္သြားေတာ့မယ္" ဆက္ရက္ငွက္ရဲ႕ စကားကို ဘယ္သူ႔မွ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ၾကဘူး။ တေျဖးေျဖး ေကာင္းကင္ေပၚ လေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း မင္းသားရဲ႕အပါး သူျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။

"ကြ်န္ေတာ္ လာႏႈတ္ဆက္တာပါ"

"ဟို ကြင္းျပင္တစ္ခုမွာ…." ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမင္းသား စကားကို ဆက္ျပန္တယ္။

"မီးျခစ္ေရာင္းတဲ့ ကေလးမတစ္ေယာက္ ရပ္ေနတယ္။ မီးျခစ္ေတြ ေျမာင္းထဲက်ခဲ့လို႔ ေရာင္းလို႔မရေတာ့ဘူး။ တကယ္လို႔ အိမ္အျပန္မွာ ပိုက္ဆံမပါခဲ့ရင္ သူ႔အေဖက သူ႔ကို႐ိုက္ေတာ့မယ္။ သူငိုေနတယ္။ ဖိနပ္မပါ၊ ေျခအိတ္မပါနဲ႔ ဦးထုပ္ေတာင္ သူေဆာင္းမထားဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ က်န္ေနတဲ့ မ်က္လံုးတစ္လံုးကို ယူျပီး သူ႔ကို သြားေပးေပးပါေနာ္။ ဒါမွ သူ႔အေဖက သူ႔ကို မ႐ိုက္မွာ"

"ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဒီတစ္ည ထပ္ေနဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ က်န္ေနတဲ့ မ်က္လံုးတစ္လံုးကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကန္းသြားမွာစိုးလို႔ ကြ်န္ေတာ္မယူပါရေစနဲ႔"

"ဆက္ရက္.. ဆက္ရက္ေလးေရ.. ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့အတိုင္းသာ လုပ္ပါ"

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမင္းသားရဲ႕ က်န္ေနတဲ့မ်က္လံုးကို ကိုက္ခ်ီျပီး ကြင္းျပင္ဘက္စီ ဆက္ရက္ေလး ပ်ံသြားခဲ့တယ္။ ကေလးမရဲ႕ေ႐ွ႕ သူပ်ံဆင္းျပီး လက္ဖဝါးထဲ ကိုက္ခ်ီလာတဲ့ ရတနာကုိ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။

"လွလိုက္တဲ့ ဖန္သားတစ္စပါလား" ေအာ္ဟစ္ျပီး အိမ္ဖက္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ကေလးမေလး ေျပးသြားခဲ့တယ္။ ဆက္ရက္ငွက္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမင္းသားေဘး ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။

"အခု ခင္ဗ်ား ကန္းသြားျပီ။ ခင္ဗ်ားေဘးမွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္သက္လံုး ေနေတာ့မယ္"

"မဟုတ္ေသးဘူး ဆက္ရက္ေလး.. ခင္ဗ်ား အီဂ်စ္ကို သြားပါ" သနားစရာေကာင္းတဲ့ မင္းသားကေျပာတယ္။

"ခင္ဗ်ားနားမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ေနမယ္ဗ်ာ" ေျပာေျပာဆိုဆို မင္းသားရဲ႕ ေျခရင္းမွာ ဆက္ရက္ေလး အိပ္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ဆက္ရက္ငွက္ဟာ မင္းသားပုခံုးေပၚမွာနားျပီး ျမိဳ႔ေပၚက သူေတြ႔ျမင္သမွ် အျဖစ္အပ်က္ေတြ မင္းသားကို ေျပာျပခဲ့တယ္။

"ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဆက္ရက္ေလးေရ… ထူးဆန္းအံ့ၾသတဲ့အျဖစ္ေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ား အမ်ားၾကီးေျပာျပခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတဲ့ အရာေတြက ေယာက္်ား၊ မိန္းမေတြအားလံုး ခံေနရတဲ့ ဆင္းရဲေသာကေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ဆင္းရဲေသာကေတြက ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းလို႔မရခဲ့ဘူး။ ဆက္ရက္ေလးေရ… ျမိဳ႔ေပၚတစ္ပတ္ေလာက္ ဝဲပ်ံျပီး အျမင့္ကေန မင္းျမင္သမွ် ငါ့ကို ေျပာျပေပးပါေနာ္"

ျမိဳ႔ေကာင္းကင္ေပၚ ဆက္ရက္ေလး တစ္ပတ္ပ်ံသန္းလိုက္တယ္။ ခ်မ္းသာသူေတြက လွပတဲ့ အိမ္ၾကီးထဲမွာ ေပ်ာ္ပါးေနျပီး ဆာေလာင္ေနတဲ့ သူေတာင္းစားေတြက တံခါးဝမွာ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေမွာင္ရိပ္က်တဲ့ လမ္းက်ဥ္းထဲ ဆက္ရက္ေလး ဆက္ပ်ံခဲ့တယ္။ ငတ္မြတ္ျပီး ျဖဴေရာ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ခ်ဳိ႕ အလင္းေရာင္မဲ့တဲ့ လမ္းမဖက္ကို ညႇိဳးငယ္စြာ လွမ္းၾကည့္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ တံတားေအာက္တစ္ခုမွာ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္ျပီး အေႏြးဓာတ္ ေပးေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။

"ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆာလိုက္တာ" ကေလးငယ္ႏွစ္ဦး ညည္းတြားေနခဲ့တယ္။

"မင္းတို႔ ဒီမွာ မအိပ္ရဘူး" ကင္းလွည့္ရဲေတြက ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္တဲြျပီး ကေလးႏွစ္ဦး မိုးေရထဲ ထြက္သြားခဲ့တယ္။

မင္းသားဆီ ဆက္ရက္ငွက္ ပ်ံလာခဲ့ျပီး သူေတြ႔ျမင္သမွ်အားလံုး မင္းသားကို ေျပာျပလိုက္တယ္။

"ငါ့ခႏၶာကိုယ္ကို အေကာင္းစားေရႊေတြနဲ႔ ကြပ္ထားတယ္။ ေရႊေတြကို တစ္ခ်ပ္ခ်င္းခြာယူျပီး ဆင္းရဲတဲ့လူေတြကို ေပးလိုက္ပါ။ ေရႊက သူတို႔အတြက္ အေပ်ာ္ေတြ သယ္ေဆာင္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ အသက္႐ွင္ေနသူတိုင္း သိတယ္"

ေရႊေတြနဲ႔ ေတာက္ေျပာင္ဝင္းဝါခဲ့တဲ့ မင္းသားရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ ေမွးမွိန္သြားတဲ့အထိ မင္းသားကိုယ္ေပၚက ကြပ္ထားတဲ့ ေရႊေတြကို ဆက္ရက္ငွက္ တစ္ခ်ပ္ခ်င္း ခြာယူခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ေရႊခ်ပ္ေတြကုိ ဆင္းရဲသူေတြရဲ႕လက္ထဲ အေရာက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းလာခဲ့ျပီး လမ္းမထက္မွာ သူတို႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ဟစ္ေအာ္ကစားႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီေနာက္ ႏွင္းေတြက်ခဲ့တယ္။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ဆက္ရက္ေလး ေအးသထက္ေအးလာတဲ့ အေအးဒဏ္ကို ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမင္းသားရဲ႕ အပါးကေန သူမခြာခဲ့ဘူး။ မင္းသားကို သူအရမ္း ႏွစ္သက္ခဲ့မိလို႔ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အေအးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘဲ ေသရေတာ့မယ္မွန္း ဆက္ရက္ေလး သိေနခဲ့တယ္။ မင္းသားပုခံုးေပၚ တစ္ခါေလာက္ ေနာက္ဆံုးပ်ံတက္ႏိုင္တဲ့ အင္အားပဲ သူ႔မွာရွိခဲ့တယ္။

"ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ခ်စ္လွစြာေသာမင္းသား… ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ကို ကြ်န္ေတာ္ နမ္းလို႔ရမလား?"

"အီဂ်စ္ကို ခင္ဗ်ား သြားလို႔ရျပီေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းသာပါတယ္ ဆက္ရက္ေလး.. ဒီေနရာမွာ ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ ၾကာခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ႏုတ္ခမ္းကိုပဲ နမ္းပါ ဆက္ရက္ေလး…"

"ကြ်န္ေတာ္သြားမယ့္ေနရာက အီဂ်စ္မဟုတ္ဘူး။ ေသမင္းဆီကို ကြ်န္ေတာ္သြားမလို႔။ ေသတာက မႏိုးေသာ အိပ္စက္ျခင္းရဲ႕ ညီအစ္ကိုေလ.. ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား?"

မင္းသားရဲ႕ ႏုတ္ခမ္းကို နမ္းျပီး ဆက္ရက္ေလးဟာ မင္းသားရဲ႕ ေျခရင္းေအာက္ ျပဳတ္က် ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႐ုပ္တုရဲ႕ ခႏၶာထဲကေန ကဲြအက္သြားတဲ့ အသံတစ္သံ ထြက္လာခဲ့တယ္။ တစ္စံုတခု ကဲြအက္သြားတဲ့ အသံမ်ဳိး… အမွန္က သံထည္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ မင္းသားရဲ႕ႏွလံုးသား ထက္ျခမ္းကဲြသြားတာျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ တကယ့္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေဆာင္းည တစ္ညမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာမွာ ျမိဳ႔ထဲက လူတစ္ခ်ဳိ႔ မင္းသားရဲ႕ ရုပ္တုကို ျဖိဳလိုက္ၾကတယ္။

"႐ုပ္တုက လွလည္း မလွေတာ့ဘူး၊ အသံုးလည္း မဝင္ေတာ့ဘူး"

တကၠသုိလ္က အႏုပညာဆရာတစ္ဦးက ဆိုတယ္။

အဲဒီေနာက္ ႐ုပ္တုကို မီး႐ႈိ႔အရည္ေဖ်ာ္လိုက္ၾကတယ္။ ျမိဳ႔ေတာ္ဝန္က အစည္းအေဝးတစ္ခုလုပ္ျပီး အဲဒီ သံေဖ်ာ္ရည္ကို ဘယ္လိုစီမံၾကမလဲလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

"ငါတို႔ ေနာက္ထပ္႐ုပ္တု တစ္ခုလုပ္ၾကမယ္။ အဲဒီ႐ုပ္တုက ငါ့႐ုပ္တုပဲ ျဖစ္ရမယ္" ျမိဳ႔ေတာ္ဝန္က ေျပာပါတယ္။

"ငါ့႐ုပ္တုကြ"

အၾကံေပး ပုဂၢိဳလ္ေတြက သူ႔႐ုပ္တု၊ ငါ့႐ုပ္တုနဲ႔ လုၾကရင္း သူတို႔ျငင္းခံုခဲ့ၾကတယ္။ လူေတြက သူတို႔အေၾကာင္းကို ေျပာခဲ့ၾကလည္း ျငင္းခံုတာကုိ သူတို႔မရပ္ခဲ့ၾကဘူး။

"သိပ္ထူးဆန္းဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။ ဒီကဲြေနတဲ့ ႏွလံုးက အိုးထဲထည့္လိုက္တာေတာင္ အရည္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ ပစ္ထုတ္လိုက္ရေအာင္ကြာ" သံရည္ေဖ်ာ္လုပ္သားက ေျပာေျပာဆိုဆို မင္းသားရဲ႕ အက္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို အမႈိက္ပံုတစ္ခုထဲ ပစ္ထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအမႈိက္ပံုမွာပဲ ေသေနတဲ့ ဆက္ရက္ေလးတစ္ေကာင္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့တယ္။

"ျမိဳ႕ထဲက တန္ဖိုးအ႐ွိဆံုး အရာႏွစ္ခု ငါ့ကို ယူလာေပးၾကပါ"

ဘုရားသခင္က နတ္သားတစ္ပါးကို ခိုင္းေစလိုက္တယ္။ နတ္သားက အမႈိက္ပံုေဘးမွာ က်ေနတဲ့ ဆက္ရက္ငွက္နဲ႔ ႏွလံုးသားကို ေကာက္ယူေပးလိုက္တယ္။

"မင္း ေရြးတာမွန္သြားျပီ။ ငါ့ေကာင္းကင္ဘံု ဥယ်ာဥ္မွာ ငွက္ေတြအျမဲတမ္း သီခ်င္းဆိုလို႔ရတယ္။ ငါ့ ေရႊေရာင္နန္းေတာ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမင္းသား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေနထိုင္လို႔ရတယ္"


ခ်ယ္ရီသစၥာ

တစ္ခါက ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔တြင္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အရမ္းခ်စ္ေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရွိသည္။ ေကာင္ေလးမွာ မၾကာခင္ စစ္ေျမျပင္သို႔ ေရွ႕တန္းထြက္ရမည္။ ေရွ႕တန္းမထြက္ခင္ ခ်ယ္ရီပ်ဳိးပင္ တစ္ပင္ကိုယူျပီး ခ်စ္သူႏွစ္ဦး သစၥာဆုိၾကသည္။ သစၥာဆိုထားေသာ ခ်ယ္ရီပင္ကိုလည္း ျမိဳ႔အျပင္ ေရကန္ၾကီး တစ္ကန္ေဘးတြင္ စိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ေကာင္ေလးစစ္ေျမျပင္သို႔ ထြက္သြားျပီးေနာက္ ေကာင္မေလးမွာ ခ်ယ္ရီပင္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရင္း ေကာင္ေလးအျပန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ခ်ယ္ရီပင္ ၾကီးထြားရွင္သန္ လာသည္ႏွင့္အမွ် ေကာင္ေလးအေပၚျပဳခဲ့ေသာ သူမ၏သစၥာသည္လည္း ပိုမိုခိုင္ျမဲလာခဲ့သည္။ ေကာင္ေလး ေဘးမသီ ရန္မခ ျပန္လာႏိုင္ေစရန္ ေန႔တိုင္း သူမဆုေတာင္း သစၥာဆိုခဲ့သည္။

စစ္ျပီးဆံုးသြားေသာ္လည္း ေကာင္ေလး ျပန္မလာခဲ့။ သို႔ေသာ္ ျပဳခဲ့ေသာ ဂတိသစၥာစကားအတိုင္း ေကာင္မေလးမွာ ခ်ယ္ရီပင္ကို ျပဳစုရင္း ေကာင္ေလးျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ငါးႏွစ္ဆိုေသာအခ်ိန္ကို သူမတစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။

လက္ေလ်ာ့လိုက္ရန္ လူအမ်ားက သူမကို ေဖ်ာင္းဖ်ၾကသည္။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေကာင္ေလးျပန္လာမည္ဟု သူမ ယံုၾကည္မိေနသည္။ အရြယ္ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေသာ သူမကို အိမ္ေထာင္ခ်ေပးရန္ မိဘမ်ားက အတင္းအက်ပ္ စီစဥ္ၾကသည္။ မဂၤလာ မေဆာင္ခင္ တစ္ညေနတြင္ သူမ အိမ္ကထြက္ေျပးခဲ့သည္။ "မိဘမ်က္ႏွာကို အိုးမည္းသုတ္ေသာ သမီး" ဟုဆိုကာ အိမ္က သူမကို လံုးဝ ျပန္မေခၚေတာ့။ စိတ္၏ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ရသြားဟန္တူေသာ သူမသည္ ေရကန္နားရွိ ခ်ယ္ရီပင္ေဘးတြင္ တဲငယ္ေလး ထိုးျပီးေနခဲ့သည္။

(၁ဝ)ႏွစ္... အႏွစ္(၂ဝ).. အခ်ိန္မ်ား တေရြ႔ေရြ႔ ကုန္ဆံုးခဲ့သည္။ လူအမ်ားက ထိုအျဖစ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ကုန္ၾကျပီ။ သို႔ေသာ္ ေကာင္ေလးျပန္အလာကုိ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ သူမ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲ... သြက္လက္ေသာ သူမေျခလွမ္းမ်ား ေလးသဲြ႔ခဲ့သည္။ မဲနက္ေသာ ဆံပင္မ်ား ျဖဴေဖြးခဲ့သည္။ ဇာရာ၏ အရိပ္လဏၡာမ်ားက သူမ၏မ်က္ႏွာကို အရစ္အစင္းအျဖင့္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္ေလးႏွင့္ အတူျပဳခဲ့ေသာ သူမ၏သစၥာမွာ ေျပာင္းလဲမသြားခဲ့။ ေန႔ထြက္မွ ေနဝင္သည့္တိုင္ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ သူမေန႔တိုင္း ေစာင့္ေနခ့ဲမိသည္။

သစၥာတရားကို ေပြ႔ဖက္ျပီး ေကာင္ေလးျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း အထီးက်န္စြာ သူမကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ သူမအျဖစ္ကို သိသူအခ်ဳိ႕က ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ သူမကို ျမဳပ္ႏွံသျဂၤဳိလ္ေပးလိုက္ၾကသည္။ ထူးဆန္းစြာပင္ ထိုေန႔မွစ၍ ေႏြမိုးေဆာင္း ေျပာင္းလဲသည့္တိုင္ ထိုခ်ယ္ရီပင္ရွိ အရြက္မ်ားသည္ ေျခာက္ေသြ႔ညႇဳိးႏြမ္း ေၾကြက်ျခင္း မရွိေတာ့။ သူမကို ထိုအပင္ေအာက္တြင္ ျမဳပ္ႏွံလိုက္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ထိုပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အခ်ိန္သည္ လံုးဝရပ္တန္႔သြားဟန္တူသည္။

ထိုေန႔မွာစ၍ ေရကန္ေဘးတြင္ ရာဇဝင္တစ္ခုတြင္ခဲ့သည္။ ထိုခ်ယ္ရီပင္တြင္ လာေရာက္သစၥာဆို ဆုေတာင္းေသာ ခ်စ္သူေမာင္ႏွံတိုင္း ဆႏၵျပည့္ဝျပီး သစၥာျမဲခဲ့ၾကသည္။ ဘဝတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းဖက္ၾကရသည္။

အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္ရိပ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္တစ္သိုက္ အဘသြင္ကို ဝိုင္းဖဲြ႔ျပီး ထိုင္ေနၾကသည္။ အဘသြင္မွာ ပံုေျပာအျပီး ေမာသြားဟန္တူသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေကာက္ယူေသာက္ျပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ ပံုျပင္အဆံုးတြင္ မိဆိုးလက္ကို ကြ်န္ေတာ္တင္းတင္းေလး ဆုတ္ကိုင္ထားမိသည္။ မိဆိုးလည္း ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို နားလည္သည့္အလား ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို တင္းတင္းျပန္ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။

တကယ္ေတာ့ အဘသြင္ေျပာေသာ ပံုျပင္ကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ဖူးၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ ဤပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ကြ်န္ေတာ္တို႔အရြယ္ လူငယ္မ်ားက အဘသြင္၏ပံုျပင္ကို နားေထာင္ျပီး ၾကီးျပင္းလာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ယေန႔ထပ္နားေထာင္ေသာ ပံုျပင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ပိုအဓိပၸါယ္ရွိေနသည္။ မၾကာမီ ကြ်န္ေတာ္ ေရွ႔တန္းထြက္ရေတာ့မည္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္မည္ကို မသိ။ မိဆိုးကလည္း လိုက္မပို႔ဟုဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ္သြားလိုက္လွ်င္ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ သူမ သြားေရာက္ဆုေတာင္းမည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ပံုျပင္ထဲက ေကာင္မေလးလို သူမ တံုးအလိမ့္မည္ မဟုတ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္သိသည္။ ဘဝတစ္ခုလံုးႏွင့္ ရင္းျပီး လူတစ္ေယာက္ကို မည္မွ်ခ်စ္ေၾကာင္း သက္ေသျပစရာမလိုေပ။ ထိုအျပဳအမႈကို ကိုယ္ခ်စ္ေသာသူ သိပါက စိတ္မေကာင္းရံုပင္ျဖစ္မည္။

"ဒါဆို ဟုိေကာင္ေလး ဘယ္ေရာက္သြားလဲ"

ထိုပံုျပင္ကို နားေထာင္ဖူးသူတိုင္း ပံုျပင္အဆံုးတြင္ ေမးတတ္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ နားေထာင္ဖူးသည့္ အခ်ိန္မွစျပီး ယေန႔ထက္ထိ ထိုေမးခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမးေနၾကဆဲ.. ထိုေမးခြန္းကို ေမးတိုင္း အဘသြင္မွာ ျပံဳးလွ်က္ေခါင္းခါျမဲ။ ထို႔ေနာက္ တုတ္ေကာက္ကို အားျပဳျပီး ေနရာမွ ထထြက္သြားတတ္သည္။

စစ္ပဲြမွာ ေကာင္ေလးက်ဆံုးသြားလို႔လား? တစ္ျခားေကာင္မေလးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားလို႔လား? ဒဏ္ရာရျပီး ျပန္မလာႏိုင္တာလား? စသည္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခန္႔မွန္းၾကျမဲ။ ပံုျပင္ဆံုးတိုင္း ထိုေမးခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမးေနျမဲ၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အဘသြင္ ျပန္ေျဖမည္ဟုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနျမဲ...။ ထိုအေျဖမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခန္႔မွန္းသည္ထက္ ပိုစိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထင္ခဲ့ၾကသည္။

"ဒီေမးခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ေျဖပါရေစ"

အသံလာရာဆီသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး လွည့္ၾကည့္မိၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အရြယ္ မ်က္ႏွာစိမ္း လူငယ္တစ္ဦး၊ အဘသြင္ ပံုစေျပာကတည္းက မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိေနခဲ့သည္။ ခရီးသြားလမ္းလဲြ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ခဏအနားယူသူအျဖစ္ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ သတိမထားမိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လူေတြအားလံုး သူ႔ကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနမိသည္။

"ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနမလား? ကြ်န္ေတာ့္အေျဖကို နားေထာင္မလား?"

"နားေထာင္မွာေပါ့" ခပ္ဟဟ လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ သူ႔စကားၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး အသိဝင္လာၾကသည္။ အေျဖခက္ေသာ ပုစၧာတစ္ပုဒ္၏ အေျဖကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေစာင့္ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့။ ထိုအေျဖကို ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ခ်င္ခဲ့ၾကသည္။

"အင္း... အခ်ိန္တန္ျပီထင္တယ္။ အဘေနာက္ လိုက္ခဲ့ပါ သူငယ္.. ဒီအေျဖ သူ႔ကိုအရင္ေျပာျပမွျဖစ္မယ္"

တုတ္ေကာက္ကို အားျပဳျပီး အဘသြင္ ထရပ္လိုက္သည္။ လူငယ္ကိုေခၚျပီး ခ်ယ္ရီပင္ရွိရာဖက္ ဦးေဆာင္လိုက္သည္။ လူငယ္မွာ အရာရာကို ၾကိဳသိထားသည့္အလား ဘာေမးခြန္းမွ် ထုတ္မေနဘဲ အဘသြင္ေခၚရာေနာက္ လိုက္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မိဆုိးလည္း အခ်င္းခ်င္း လက္ကုတ္ျပီး သူတို႔ေနာက္ တိတ္တဆိတ္ လိုက္ခဲ့ၾကသည္။

ျမိဳ႔ျပင္ ေရကန္ေဘးရွိ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ သူတို႔ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ခ်ယ္ရီပင္မွာ စိမ္းလန္းစိုေျပေနျပီး အပင္ေအာက္တြင္ ရြက္ေၾကြမ်ား လံုးဝရွိမေနေပ။

"ဒီအပင္လား? သူတို႔သစၥာဆို စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ၾကတာ"

"ဟုတ္တယ္။ ဒီခ်ယ္ရီပင္ပဲ"

"ဒီလိုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္သူလဲဆိုတာ အရင္ဆံုး မိတ္ဆက္ပါရေစ"
အရိပ္ေကာင္းေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ အဘသြင္ကို ထိုင္ခုိင္းျပီး လူငယ္ကေျပာသည္။

"မိတ္ဆက္စရာမလိုပါဘူး။ ပံုျပင္ရဲ႕အဆံုးကိုပဲ အရင္ေျပာပါ"

ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ အဘသြင္က ပိုစိတ္ေစာေနသည္။ လူငယ္မွာ ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ရင္း စကားစသည္။

ေကာင္ေလးမွာ ေရွ႔တန္းတြင္ က်ဆံုးသြားသည္ မဟုတ္။ စစ္ျပီးခ်ိန္ထိ ေဘးမသီရန္မခ အသက္ရွင္ေနခဲ့သည္။ စစ္ျပီးလွ်င္ ခ်စ္သူႏွင့္အတူ သစၥာဆိုခဲ့ေသာ ေနရာသို႔ ျပန္ျပီး ခ်စ္သူႏွင့္ေတြ႔ရေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ သူလံုးဝ မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ အေၾကာင္းမွာ စစ္အတြင္း သူတို႔စခန္းခ်ေသာရြာကို ရန္သူမ်ားအလစ္ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ရန္သူကို ခုခံကာကြယ္ရင္း ရြာသူတစ္ဦးကို သူ႔က်ည္ဆန္ မေတာ္တဆ ထိမွန္ခဲ့သည္။ ထုိရြာသူမွာ အသက္မေသေသာ္လည္း ဒုကၡိတဘဝသို႔ ေရာက္ခ့ဲရသည္။ ေကာင္ေလးမွာ သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ ထုိရြာသူကို တစ္သက္လံုး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာဝန္ယူခဲ့သည္။

ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားက သူမ၏ကံတရားေၾကာင့္ဟု ေဖ်ာင္းဖ်ခဲ့ေသာ္လည္း အမွားတစ္ခုမွ ေနာက္ထပ္ အမွားမထပ္ရေအာင္ သူမ ဘဝကိုတာဝန္ယူရန္ သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ထိုရြာသူကို သူလက္ထပ္ယူခဲ့ျပီး တိုက္ပဲြတြင္ သူက်ဆံုးသြားျပီဟု ထင္ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ သူ႔အျပန္ကို ေစာင့္ေနမည့္ သူမကို အေၾကာင္းမၾကားခဲ့မိျခင္းျဖစ္သည္။

မလႈပ္မရွားႏိုင္ေသာ သူမကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရင္း အခ်ိန္ေတြ တစ္ႏွစ္ျပီးတစ္ႏွစ္ ကုန္ဆံုးခဲ့သည္။ သူကြယ္လြန္ျပီး တစ္ႏွစ္ၾကာမွာ သူ႔ဒိုင္ယာရီကို အိမ္သားမ်ားက အမွတ္မထင္ ေတြ႔မိခဲ့ၾကသည္။ စာအုပ္ထဲတြင္ ခ်ယ္ရီပင္ႏွင့္ သစၥာဆိုခဲ့ေသာ ေကာင္မေလးကို တစ္ေန႔မွ သူမေမ့ေၾကာင္း၊ အမွားတစ္ခုေၾကာင့္ သူႏွင့္သူမ ေဝးခဲ့ရေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိ သူမကို ေအာက္ေမ့ရေၾကာင္း .. ေရးထားသည္။

"စာအုပ္က ဒီမွာပါ" အိတ္ထဲမွ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို လူငယ္က ထုတ္ေပးသည္။

"ကြ်န္ေတာ္ ေျပာစရာရွိေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အေဖဆံုးတဲ့အထိ သူခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးကို သစၥာမေဖာက္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ေမေမကို လက္ထပ္ယူခဲ့တယ္လို႔သာ ေျပာတယ္ ေမာင္ႏွမလို အခ်စ္မ်ဳိး၊ အားေပးေဖာ္အျဖစ္နဲ႔သာ သူတို႔ေနခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ရဲ႕ေမြးစားသားပါ"

"အင္း.. နင္လည္း စိတ္ခ်လက္ခ်သြားေတာ့။ သူ႔စိတ္က နင့္အနားမွာပဲ သစၥာရွိရွိ ရွိေနခဲ့တယ္" ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း ခ်ယ္ရီပင္ကို အဘသြင္ ပြတ္သပ္ေနသည္။

"ကြ်န္ေတာ္ေျပာဖို႔ တစ္ခုက်န္ေသးတယ္"
အိတ္ထဲက အိုးတစ္လံုးကို ထုတ္ရင္း လူငယ္က ေျပာသည္။
" ဒါ ကြ်န္ေတာ့္ေမြးစားအေဖရဲ႕ ျပာအိုးပါ။ တစ္ေနရာတည္းမွာ အတူျမဳပ္ဖို႔ အေမက မွာလိုက္တယ္"

"ဒီသစ္ပင္ေအာက္မွာပဲ ျမဳပ္လိုက္ပါ။ ဒီေနရာမွာပဲ သူ႔ကိုျမဳပ္ခဲ့တာပါ"
ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ႏွင့္ ျပာအိုးကို ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ သူတို႔ျမဳပ္ႏွံလိုက္ၾကျပီး လူငယ္မွာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ အဘသြင္မွာ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ မလႈပ္မယွက္ ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ျမဴမႈန္လား၊ မီးခိုးလားမသိ မႈန္ဝါးဝါး အေငြ႔တစ္ခ်ဳိ႔က ေရကန္ႏွင့္ သစ္ပင္တစ္ဝိုက္တြင္ တခဏမွ် အံု႔ဆိုင္းသြားခဲ့သည္။

မိဆိုးမွာ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ဆဲြျပီး ျပန္ရေအာင္ဟုဆို၏။ ထိုေနရာမွ လွည့္အထြက္ ခ်ယ္ရီပင္၏ တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္တဲြျပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်ာက္သြားေနေသာ လူရိပ္ႏွစ္ရိပ္ ကြ်န္ေတာ္ျမင္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ အၾကည့္မွားတာလား... မိဆိုးကိုေမးေတာ့....
"ဟုတ္ေသာ္ရွိ၊ မဟုတ္ေသာ္ရွိ "သူတို႔"ကို သြားမေႏွာင့္ယွက္ဘူးေလ"

မိဆိုးစကားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိသည္။ သူတို႔လည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အရမ္းလြမ္းေနမွာကို ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။

မၾကာမီ ကြ်န္ေတာ္ေရွ႕တန္းထြက္ရသည္။ မိဆိုးက သူေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ကားတန္းရွိရာသို႔ လိုက္မပို႔ခဲ့ေသာ္လည္း ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ သူမ သစၥာဆို ဆုေတာင္းေနမည္ကို ကြ်န္ေတာ္သိေနခဲ့သည္။

တစ္လအၾကာတြင္ မိဆိုးဆီက စာတစ္ေစာင္ကို ကြ်န္ေတာ္လက္ခံရရွိခဲ့သည္။ စာထဲတြင္ အဘသြင္ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိပ္ရက္ႏွင့္ ေအးခ်မ္းစြာ ေသဆံုးသြားေၾကာင္း၊ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေက်နပ္ေသာ အျပံဳးႏွင့္ ေသဆံုးသြားေၾကာင္း ေရးထားသည္။

အဘသြင္ မကြယ္လြန္ခင္က မိဆိုးကို စာတစ္ေစာင္ ေပးခဲ့သည္ဟု ဆို၏။ သူ႔ကို သၿဂၤဳိလ္ျပီးမွ ဖြင့္ၾကည့္ပါဟု မွာခဲ့သည္။ စာထဲတြင္ အဘသြင္မွာ တစ္ခ်ိန္က မဂၤလာေဆာင္ရန္ စီစဥ္ထားျပီးခါမွ ပဲြပ်က္ခဲ့ရေသာ သတိုးသားေလာင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သစၥာၾကီးေသာ သူမကိုယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိသည့္အတြက္ ေနာင္တရမိေၾကာင္း၊ သူမကို မတားႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္လည္း လြန္စြာ ေနာင္တရမိေၾကာင္း၊ သူမကို မပိုင္ဆိုင္ရေသာ္လည္း ေစာင့္ေရွာက္ရန္ သူၾကိဳးစားခဲ့ေၾကာင္း၊ သူတို႔အျဖစ္ကို ရာဇဝင္ပံုျပင္သဖြယ္ ေတြ႔သမွ်လူေတြကို သူေျပာျပခဲ့သည္မွာလည္း တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ထိုေကာင္ေလးနားသို႔ ေရာက္ျပီး ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ သူမေစာင့္ေနသည္ကို သိရွိႏိုင္ရန္အတြက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုအခါ သူတို႔ခ်စ္သူႏွစ္ဦးမွာလည္း တမလြန္တြင္ ေပါင္းဖက္ေနရျပီျဖစ္ေသာေၾကာင္း သူေက်နပ္ စိတ္ခ်သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေရးထားသည္ဟု ဆိုသည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္စားခဲ့ေသာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္၏ အဆံုးသတ္ကို အခုမွ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ရသည္။ ေကာင္ေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာင္မေလးျဖစ္ျဖစ္၊ အဘသြင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ျပီး ရြာသူေကာင္မေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔သည္ အခ်စ္ကို နားလည္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ အခ်စ္ကို အခ်စ္ျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့ၾကေသာ အခ်စ္အေပၚ သစၥာရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လံုးကို သိျပီးခ်ိန္တြင္ အမည္မသိေသာ ေဝဒနာတစ္ခု ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ တိုးဝင္လာခဲ့သည္။ မိဆိုး၏ စာေအာက္တြင္ စာၾကြင္းအျဖင့္ ဤသို႔ေရးထားေသးသည္။

"ေမာင္.... ဘာအေၾကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးမၾကံဳခဲ့ရင္ ေသနတ္ကို ေလွ်ာက္မပစ္ပါနဲ႔ေနာ္" ဟူတည္း။