ဦးသုမနေရာက္လာေတာ့ အုန္းပင္ေတာတစ္ရြာလံုး ၀မ္းသာၾကသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း စိတ္ခ်ရေအာင္ေက်ာင္းကို ဦးသုမနအား တစ္ခါတည္း လႊဲအပ္လုိက္သည္။ ေက်ာင္းသာယာေရးကိစၥ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ပညာေရးကိစၥ၊ သာေရး နာေရး ကိစၥမ်ားျဖင့္ တရစပ္ အလုပ္မ်ားေနရာ ရန္ကုန္မွလာေသာ ႏွလံုးသားဒဏ္ရာက သက္သာစျပဳသလုိိရွိလာသည္။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ သက္သာစျပဳေနေသာ ဒဏ္ရာကို ဓားႏွင့္ ဆြသလုိျဖစ္ေစသည့္ အေၾကာင္းတစ္ခု ေပၚေပါက္၍ လာသည္။ ေပါ့ေစလုိလုိ ေၾကာင္ရုပ္ထုိး၊ ေဆးအတြက္ေလးဟူေသာ စကားပံုအတုိင္းျဖစ္ေစမည့္ စာတစ္ေစာင္က ဦးသုမနဆီကို ေရာက္လုိ႕လာသည္။ ဦးေခမိႏၵဆီမွ ေရးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ စာေပးသူျပန္သြားသည္ႏွင့္ ဦးသုမနက စာအိတ္ကို ခ်က္ျခင္းေဖာက္ျပီးဖတ္လုိက္သည္။
သို႕
ဦးသုမန
သတိတရစာသ၀ဏ္လႊာပါးလုိက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းထူးရွိလို႕ ေရးလုိက္ရတာပါ။ ဒီအေၾကာင္းကို ဦးသုမနဆီ ေရးသင့္၊ မေရးသင့္ တပည့္ေတာ္နဲ႕ ဦးသီလာစာရတို႕ အထပ္ထပ္အခါခါ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး အသိေပးသင့္တယ္လုိ႕ယူဆလုိ႕ ဒီစာကို တပည့္ေတာ္ေရးလုိက္တာပါ။
ဦးသက္ထြန္းတုိ႕ ေဒၚခင္၀င္းတို႕ကလည္း ဒီအေၾကာင္းကို အရွင္ဘုရားဆီ အေၾကာင္းၾကားေပးဖုိိ႕ ေလွ်ာက္ထားလာတယ္။ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ရဟန္းအမလုိ႕လည္းေခၚႏုိင္၊ ဆြမး္အမလို႕လည္းေခၚႏုိင္တဲ့ မျဖဴတစ္ေယာက ေဆးေသာက္ျပီး သူ႕ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္သြားရွာတယ္။
“ဟင္”
“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ မျဖဴရယ္”
ဟုျပီးတြားရင္း စာရြက္ကေလးသည္ ဦးသုမနလက္ထဲမွ လြတ္က်သြားသည္။
“ငါမွားတယ္၊ ငါမွားတယ္၊ ဘာအက်ိဳးအေၾကာင္းမွမေျပာျပဘဲ သူရဲေဘာေၾကာင္ျပီး လက္လြတ္ေျပးခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ႕အမွားပဲ”
“တျခား ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါဘူး မျဖဴရယ္၊ ေမာင္ဟာ ရဟန္းျဖစ္ေနတာ တစ္ခုေၾကာင့္ပါ”
“ေမာင္ဟာ ရဟန္းျဖစ္ေနတာ တစ္ခုေၾကာင့္ပါ မျဖဴ”
“ေမာင္ဟာ ရဟန္းျဖစ္ေနတာ တစ္ခုေၾကာင့္ပါ မျဖဴ”
ဦးသုမနသည္ ထုိစကား၀ါက်ကိုသာ အထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာေနသည္။ စာတက္ခ်ိန္က်၍ ကိုင္ရင္ေက်ာင္းသားမ်ား သူ႕ကုလားထုိင္ေဘးမွ ၀ိုင္း၍ ထုိင္ေနၾကေသာ္လည္း သူကား သတိထားမိဟန္မရွိ။ အထက္ပါ စကား၀ါက်ကိုသာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ၾကီး ဆက္ကာဆက္ကာ ေျပာေနသည္။
ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္လွ်င္ သူ၏ မ်က္စိသူငယ္အိမ္သည္ ၀ဲလွည့္သလုိလည္ေနသည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ဦးသုမနက စာမခ်ဘဲ သူတို႕ကို စိုက္ၾကည့္ျပီး ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနေသာအခါ ကိုရင္ေက်ာင္းသားမ်ား ထေျပးၾကျပီး လူၾကီးမ်ားကို သြားေခၚၾကသည္။
ရပ္ရြာလူၾကီးမ်ားသည္ တျခားအိမ္က လူနာကိုလာၾကည့္ေသာ ဆရာ၀န္ကိုပင္ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျပီး ေမတၱာရပ္ခံကာ ေခၚလာၾကသည္။ လူၾကီးမ်ားေခၚေဆာင္မႈျဖင့္ ဦးသုမနသည္ သူ႕အခန္းက ကုတင္ေပၚေရာက္ျပီး ပက္လက္ကေလးျဖစ္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ ဦးသုမနကား အထက္ပါစကား၀ါက်က္ို အဆက္မျပတ္ ေျပာေနဆဲသာျဖစ္၏။
ဆရာ၀န္က မ်က္ခြံေတြကိုပါ လွန္ၾကည့္လုိက္ျပီး
“စိတ္ေတာ္ေတာ္ ထိခုိက္သြားတယ္၊ လအေတာ္ၾကာေအာင္ စိတ္ျငိမ္ေဆးတိုက္ေပးရမယ္”
ဟူေသာ စကားသည္ အုန္းပင္ေတာရြာသားမ်ား ရင္ကို ေျခႏွင့္ ကန္လုိက္သလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ဦးသုမနကား တျခားဘာအသိမွမရွိေတာ့”
“ေမာင္ ဟာ ရဟန္းျဖစ္ေနတာ တစ္ခုေၾကာင့္ပါ မျဖဴရယ္”
ဟူ၍သာ အထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာေနလွ်က္...။
No comments:
Post a Comment