ေမတၱာပ်က္သုန္း မုန္းျပီလား ကြ်န္႕သခင္

• ၀င္းတံခါးကိုဖြင့္၍ ျခံအတြင္းသို႕ လွမ္း၀င္လုိက္သည္ နင့္...
• “၀ုတ္-၀ုတ္-၀ုတ္-၀ုတ္”
• ေဟာင္သံေပးကာ ရန္လုိေသာ အၾကည္ျဖင့္ ေျပးလာေသာ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္၊ အေမြးအေရာင္က ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး၊ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားစုတ္စုတ္ဖြားဖြားႏွင့္ ေစ်းၾကီးေပး ၀ယ္ထာစးရဟန္ တူသည္။
• “ ရမ္...ဘုိ”
• အိမ္ရွင္ ေဒၚခင္မၾကီးထံမွ ရႊင္လန္းတက္ၾကြစြာ လွမ္းေခၚလုိက္ေသာအသံဆံုးသည္ႏွင့္ ေခြးကေလးက သူကသခင္မကို တစ္ခ်က္မွ် လွည့္ၾကည့္သည္။ ျပီးအားရ၀မ္းသာ အမႈအရာႏွင့္ ေခြးကေလးက သူ႕သခင္မကို တစ္ခ်က္မွ် လွည့္ၾကည့္သည္။ ျပီးအားရ၀မး္သာ အမႈအရာႏွင့္ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါ ခပ္ေသာ့ေသာ့ျမဴးထူးစြာ ေျပးသြားသည္မုိ႕ လည္ပတ္မွ ျခဴသံလြင္လြင္ကေလးမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။
• ေဒါခင္မၾကီးက ေခြးကေလးကို လက္ကမး္ၾကိဳရင္း တယုတယ ေကာက္ခ်ီလုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပြ႕ဖက္ရာမွ ကြ်န္ေတာ္အား ျပံဳးလ်က္ “လာေလ-ကိုဘညုိ၊ သားသားက မင့္ကို မေတြ႕ဖူးသလုိ မ်က္ႏွာစိမ္းမို႕ ေဟာင္တာပါကဲြယ္၊ ကဲ- မ်က္မွန္းတန္းမိ သြားေအာင္ မမ မိတ္ဆက္ ေပးထားအံုးမယ္ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေဒၚခင္းမၾကီးက ေခြးကေလးကို ငံု႕ၾကည့္လ်က္-
• “သားသား-ရမ္ဘုိ၊ ဒီဦးဦးက ဦးဦးဘညုိတဲ့၊ ေမေမတို႕ ကားကုိေမာင္းတဲ့သူေပါ့ကြယ္၊ ေနာက္ဆုိ သားသားကိုပါ ကားနဲ႕ တင္ေခၚမယ့္ ဦးဦးၾကီးေပါ့၊ ဒါပဲေနာ္...သားသား၊ ဦးဦးၾကီးကို ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေဟာင္ရ၊ မကိုက္ရဘူး၊ ၾကားလား-သား၊ ဦးဦးရဲ႕ စကားကိုလဲ နားေထာင္္ရမယ္ ၾကားလား-သား”
• ေခြးႏွင့္ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ ေဆြမ်ိဳးစပ္ ခံလုိက္ရသည္မုိ႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ညစ္သြားမိသည္။ ေခြးကေလးကေတာ့ ေဒၚခင္မၾကီးကို ၾကည့္လုိက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ေျပာစကားကိုပဲ နားလည္ ေနေတာ့ သေယာင္ေယာင္။ ဤသည္ကိုပင္ ေဒါခင္မၾကီးက သေဘာက်ေနဟန္ တူသည္။
• ျပီးေတာ့မွ ေဒၚခင္မၾကီးက ေခြးကေလးကို ေအာက္သို႕ ညင္သာစြာ ခ်ေပးလိုက္၍ ေခြးကေလးက ေတာ့တီးေတာ့တာ ေျပးလႊား ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ “သားသားက ရမ္ဘိုလုိ႕ ေခၚတယ္ ကိုဘညုိရဲ႕၊ လြန္ခဲ့တဲ့ စေနေန႕ကမွ ရွင့္ဆရာကို ပူးဆာျပီး ၀ယ္ခုိင္း ရတာ၊ တစ္ေထာင္ေတာင္ ေပးရတယ္”
• “ဗ်ာ၊ တစ္ေထာင္၊ ဟုတ္လား”
• ကြ်န္တာ္ တအံ႕တၾသ ျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚခင္မၾကီးက ဘာမွ် မဟုတ္သလုိ ေလသံျဖင့္-
• “အင္း-တစ္ေထာင္ေတာင္၊ ဒါေတာင္ေနာ္ သူမ်ားေတြဆုိ တစ္ေထာင့္ငါးရာက ေန တစ္ျပားမွ ေလွ်ာ့ေပးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကြ်န္မတိုိိ႕ မႏိုင္ရင္ကာ လူရင္းေတြမို႕ ေလွ်ာ့ေပးတာ၊ ေစ်းၾကီးတယ္ ဆုိေပမယ့္ လိမ္မၼာေရးျခား ရွိေတာ့လည္း ၀ယ္ရတာ တန္ပါတယ္ကြယ္”
• ကိုဘညုိက မဆီမဆိုင္ ၾကားက၀င္၍ ေငြတစ္ေထာင္ကို ႏွေျမာစိတ္ျဖင့္ ေတြးေနမိသည္။
• “ကဲ-ကိုဘညုိ ၊ ကြ်န္မနဲ႕သားသားကို အျပင္လုိက္ပို႕ပါအံုးေနာ္၊ သားသား ရမ္ဘို ၀မ္းသာသြားတာ နည္းနည္း မာေနလုိ႕၊ အဲ့ဒါ ေဒါက္တာဆီ သြားျပမလုို႕၊ သားသားကလဲ သားသားပဲ၊ အမဲသား ဆန္ျပဳတ္ကို မၾကိဳက္ဘူးေလ၊ ထမင္းကိုမွ ၾကိဳက္သတဲ့၊ မေန႕က မတိုး ထမင္းခ်က္တာ နည္းနည္မာသြားလုိ႕ ျဖစ္မွာေပါ့၊ အခု သားသား ၀မး္မာျပီး ၀မး္ခ်ဳပ္ခ်င္ေနပံုရတယ္”
• ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဘက္သို႕ မ်က္ႏွာလြဲရင္း မသိမသာ ႏွာေခါင္းရူံ႕မိသည္။ သို႕တေစ ေပၚေပၚထင္ထင္ၾကီးေတာ့ျဖင့္ မျပဳသင့္၍ အလုပ္ရွင္မို႕ ေရလုိက္ ငါးလုိက္ အလုိက္သင့္ ေန သြားရမည့္ ၀တၱရားက ရွေနေသး သည္ကို။ ကြ်န္ေတာ္ ကားေရွ႕ခနး္ တံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္။
• ေဒၚခင္မၾကီးက ရမ္ဘုိက္ု ေရွ႕ခန္း ကူရွင္ခံု အိအိ္ေပၚ အသာအယာတင္ျပီး တံခါးကို ျပန္ပိတ္သည္။
• “ဟင္-မမကလဲ”
• “ကြ်န္မ ေနာက္ခနး္ကပဲ စီးေတာ့မယ္၊ သားသားလြတ္လြတ္ လပ္လပ္ စီးရေအာင္လုိ႔၊ သားသားက ေရွ႕ခန္းကေန တစ္ေယာက္တည္း စီးျပီး အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည္ရင္း လုိက္လာ၇တာကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာက်ေနျပီရွင့္”
• ကြ်န္ေတာ္မသိမသာ ၿပံဳးရင္း ထံုးစံအတုိင္း ၿငိမ္ေနလုိက္သည္။
• သို႕ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ဒရုိင္ဘာ ေနရာမွာေနျပီး သခင္ ေနရာမွာေတာ့ ေခြးတစ္ေကာင္ ကိုထားလ်က္ တူယွဥ္တြဲ၍ ကားစီးရသည္ အျဖစ္ကို ေတြးမိကာ နည္းနည္းေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္မိသည္ေပါ့။
• ၾကာေတာ့လည္း ရုိးသြားျပီဟု ဆုိရေခ်မည္။
• အိမ္ေရွ႕ခန္း ဆိုဖာထက္မွ စတုိင္က်က် ေခြအိပ္ေနတတ္ေသာ ရမ္ဘုိ။ အိပ္ခန္းထဲ ခုတင္ေပၚမွာ ဆရာႏွင့္ ဆရာကေတာ္ ေဒၚခင္မၾကီးတုိ႕ လင္မယား အၾကားတြင္ သားသမီး တစ္ေယာက္လုိ ခပ္တည္တည္ ခန္႕ထည္ထည္ ၀င္အိပ္တတ္ေသာ ရမ္ဘုိ။
• ဧည့္သည္ လာလွ်င္ သခင္အလုိိ႕က် ဟန္ေရး ၀ါေရးျပလ်က္ သင္ထားသမွ် တတ္သေရြ႕ မွတ္သေရြ႕ ပညာမ်ားကို အကုန္ထုတ္ျပလ်က္ သခင္မ်ားအတါက္ ၀င္ၾကြားစရာ၊ ဂုဏ္ယူစရာ အဖိုးတန္ သတၱ၀ါေလး ရမ္ဘုိ။
• သူ႕ဘ၀ကို ၾကည့္လ်က္ လူျဖစ္ရသည္မွာ မွားမ်ား မွားေရာ့သလား၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လူျဖစ္ရူံးေနျပီလားဟု သံသယ ၀င္မိသည္အထိ ကြ်န္ေတာ့္ အသိစိန္ကို လႊမ္းမုိးသြားေသာ ရမ္ဘုိ။
• ေန႕ေပါင္း၊ ရက္ေပါင္း၊ လေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္လာခဲ့သည္။
• တစ္ေန႕-
• ျခံ၀င္းထဲမွာ ကစားေနရာမွ ရမ္ဘို တစ္ေကာင္ နယ္ကြ်ံ၍ ျခံအျပင္ဘက္ ေရာက္သြားသည္ကို မည္သူမွ် သတိမထားမိၾက။ ခါတုိင္းလည္း ရံဖန္ရံခါ ဆုိသလုိ ဤသို႕ ျဖစ္တတ္သည္မုိ႕ အေလးအနက္လည္း မထားမိၾက။
• ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ တစ္စီးေမာင္းႏွင္လာသံ။
• “ကိန္၊ ကိန္၊ ကိန္၊ ကိန္”
• “ကြ်ီ၊ အီ၊ အီ”
• ရမ္ဘို၏ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္သံ။ ဆုိင္ကယ္ ဘရိတ္အုပ္သံ စသည္တုိ႕ဆက္တုိက္ ထြက္ေပၚလာသည္။
• “ကိန္၊ ကိန္၊ ကိန္၊ ကိန္”
• ရမ္ဘုိက အဆက္မျပတ္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနသည္။
• ဆရာတုိ႕ လင္မယားႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္ပါ ကားလမး္ေပၚသုိ႕ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။
• “၀ူး-ဘုတ္-ဘုတ္-ဘုတ္”
• ဆုိင္ကယ္က ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိ စက္ႏႈိး၍ ေမာင္းထြက္ေျပးသြားသည္။
• လမး္အလယ္ မွာေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ သြင္သြင္ က်ိိဳးကာ ဖင္တရြတ္တိုက္ ဆြဲလ်က္ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ ဟစ္ေအာင္ေနသူကား ဆရာတို႕လင္မယား၏ အသည္းေက်ာ္ သားေတာ္ေမာင္ေလး ရမ္ဘုိ၊-
• “အံမေလး သားသားရယ္၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလတယ္ကြယ္၊ အေမရင္က်ိဳးပါျပီ သားသားရယ္”
• ေဒၚခင္မၾကီး ခမ်ား ရင္ဘတ္စည္တီး ငိုၾကီးခ်က္မႏ်င့္ ပရိေဒ၀မီးေတာက္ေလာင္ ခံစားရ ရွာသည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ရမ္ဘိုကို ေပြ႕လ်က္ တုိက္ထဲသို႕ ေခၚသြင္းလာသည္။
• “ကဲ-ကိုဘညိဳ၊ တိိရစာၦန္ေဆးကု ဆရာ၀န္ရဲ႕ ေဆးခန္းကို အျမန္ဆံုးသြားဗ်ာ၊ ကားယူသြား အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပီး ခ်က္ခ်င္းအပါေခၚခဲ့၊ဓ မအားလုိ႕ မလုိက္ႏုိင္ရင္ သူ႕မိတ္ေဆြ ေဒါက္တာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ လိပ္စာကိုေတာင္းျပီး ရေအာင္ ေခၚခဲ့ဗ်ာ”
• ေစခုိင္းလာမႈ အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါသည္။ တိေမြးကု ဆရာ၀န္က ရမ္ဘို အေျခအေနကို ၾကည့္ရူ ကုသေပစးျပီး-
• “ေျခေထာက္ တစ္ဘက္ကေတာ့ ေၾကသြားလုိ႕ ျျဖတ္ပစ္ရမယ္၊ က်ိဳးသြားတဲ့ ေျခေထာက္ကိုေတာ့ က်ပ္စည္းေပးခဲ့မယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူလုိ ျငိမ္ျငိမ္ေနခုိင္းဖုိ႕ဆုိတာ မလြယ္ေတာ့ ပံုမွန္အတုိင္းျပန္ေကာင္းဖုိ႕ မေရရာလွပါဘူး။ တင္ပါးလဲ ဒဏ္ရာ ျဖစ္သြားေတာ့ အလခုလုိပဲ မထႏုိင္ျဖစ္ ေနအံုးမွာပဲ၊ ကံတရားေပါ့ဗ်ာ၊ ေသေတာ့ မေသႏုိင္ပါဘူး၊ စိတ္ခ်ပါ၊ အဲ-အရင္လုိပံုမွန္ျဖစ္ဖုိ႕ ဆိုတာကေတာ့”
• အဓိပၸာယ္ ျပည့္စံုသြားျပီမို႕ စကားကို ဆံုးေအာင္ ေျပာစရာ မလုိေတာ့။ တိေမြးကု ဆရာ၀န္က မ်က္ႏွာလြဲ၍ ေဆးအိတ္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ ေက်ာခုိင္းသြားေတာ့သည္။
• ေဒၚခင္မၾကီးက ၀မး္နည္းပက္လက္ ငို၍ မဆံုးေတာ့။
• ရမ္ဘိုသည္ကား ဧည့္ခန္းေထာင့္မွာ ေမြ႕ရာ အေကာင္းစားႏွင့္။ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ အျပည့္အစံုႏွင့္။
• သို႕ေသာ္-
• အစာလည္း ေကာင္းစြာ မစားႏုိင္ဘဲ ေ၀ဒနာ ဒဏ္ရာ ျပင္းထန္စြာ ခံစားရင္း တအီအီ ေအာ္ျမည္လ်က္ ရွိသည္။ ၾကာေတာ့လည္း ၾကားရသည္ကို စိတ္မခ်မး္ေျမ႕ ျဖစ္လြန္း၍ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေပၚသို႕ပင္ မတက္ျဖစ္ေတာ့။
• စေန၊ တနဂၤေႏြ အလုပ္နားရက္ ႏွစ္ရက္။
• တနလၤာေန႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ ျပန္ဆင္းသည္။ အိမ္ေပၚမွ ရမ္ဘို၏ အသံ မၾကားရေတာ့။ ဧကႏၱ ေ၀ဒနာ သက္သာသြားျပီထင့္။
• “သက္သာ ေပ်ာက္ကင္း ပါေစေလ” ခမ်ားမွာ သည္လုိေတာ့လည္း သနားစရာ။ ကြ်န္တာ္ ကားဂိုေဒါင္ တံခါးကို အသာဆြဲဖြင့္လုိက္သည္တြင္ တအီအီ ညည္းညဴသံကို ၾကားရသည္။
• “ဟင္”
• တံခါးရြက္ နံေဘးရွိ မီးခလုတ္ကို ဖြင့္ၾကည္သည္။ မီးေရာင္ႏွင့္အတူ လူသံၾကား၍ ေခါင္းေထာင္ ၾကည္ေသာ ရမ္ဘုိ။
• ျပီးေတာ့ တအီးအီးညည္းညဴရင္း ျပန္လွဲအိပ္သည္။
• သူ႕ေအာက္တြင္ ခင္းထားသည္က ဂုန္နီအိတ္ အစုတ္အျပတ္မ်ား။
• အနားတြင္မေတာ့ ဒန္ခြက္ အပိန္တစ္လံုး၊ အထဲမွာလည္း နယ္ဖတ္ထားေသာ ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္မ်ား ေပက်ံလ်က္။ အေျခအေနကို အကဲခတ္ရာမွ ကြ်န္ေတာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သို႕ လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ အိမ္ေဖာ္ျဖစ္သူ မတိုးကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးျမန္း ၾကည္သည္။ မတိုးက-
• “ကိုဘညဳိရယ္၊ ေဒၚခင္မၾကီးကေလ အိမ္ေပၚ ဧည့္ခန္းမွာ ဒုကၡိတ ေခြးတစ္ေကာင္ကို လူျမင္ သူျမင္ထားရတာ က်က္သေရ ယုတ္တယ္တဲ့၊ ဧည့္သည္ ေရာက္လာလုိ႕မွ အျမင္ မေတာ္ ျဖစ္ေနရေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဆုိျပီး ကားဂုိေဒါင္ထဲ ေရြ႕လုိက္တာပဲ၊ ဆရာကလဲ သူ႕မိန္းမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနာက္ထပ္ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္ ၀ယ္ေပးထားတယ္၊ တစ္ေထာင့္ငါးရာေတာင္ ေပးရသတဲ့၊ ေခြးကိုလဲ အီးတီလုိ႕ နာမည္ေပးထားတယ္”
• “ေၾသာ္-ရမ္ဘိုအစား ႏွလံုးသား အသစ္နဲ႕ ခ်စ္ၾကေတာ့မယ္ေပါ့”
• “ဒါေပါ့ ကိုဘညဳိရယ္၊ ေခြးကႏွစ္ေကာင္ေတာင္ ျဖစ္လာေတာ့ ေခြးစာရိတ္ တက္လာတာကိုလဲ ေခြ်တာတဲ့ အေနနဲ႕ရမ္ဘိုကို ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ပဲ ေကြ်းရေတာ့တယ္၊ အီးတီကိုေတာ့ ငယ္ေသးလုိ႕တဲ့၊ ထမင္းနဲ႕ ဘူးႏုိ႕ဆီ၊ ပုစြန္ေျခာက္ေရာနယ္ျပီး ေကြ်းတယ္ေလ၊ ရမ္ဘိုခမ်ာ သနားစရာပါ ကိုဘညဳိရယ္၊ ပထမဆံုး တစ္နပ္က ရမ္ဘို မစားဘူး၊ စားခြက္ကို နမး္ၾကည္ျပီး တအီအီ ေအာ္ရင္း စားေနက် အစာကို ေတာင္းတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကြ်န္မျဖင့္ စိတ္ မေကာင္းလြန္းလုိ႕ မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့လဲ ရမ္ဘု စာလြန္းလုိ႕ ထင္ပါရဲ႕ စားရရွာတာပဲ”
• ကြ်န္ေတာ္ သက္ျပင္း ခ်မိသည္။
• “အင္းေလ၊ သူ႕ခမ်ာ ေကာင္းေကာင္းေန၊ ေကာင္းေကာင္းစား လာျပီးမွ နန္းက်ဘုရင္ ဘ၀မ်ိဳး ေရာက္လာရေတာ့ ဘယ္ဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးမ်ား ပါလာသလဲမွ မသိတာ၊ ဂရုေတာ့ စိုက္ပါ မတိုးရယ္၊ သူ႕ခမ်ာ ဒုကၡေရာကေန ရရွာတာ”
• “ကိုဘညိဳရယ္၊ ကြ်န္မ ဂရုစိုက္ပါတယ္၊ အရင္လုိ သူမစားရ မေနရေတာ့တဲ့ တုိင္ေအာင္ ကြ်န္မလဲ တတ္ႏိုင္သမွ် အစာေရစာ မျပတ္ေအာင္ ေကြ်းေနပါတယ္”
• ကြ်န္ေတာ္ ေခါငး္တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ရင္း ျပန္လာခဲ့သည္။
• ေနာက္တြင္မေတာ့ ကြ်န္ေတာ္၏ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ လစာေငြ ကေလး ထဲမွ ၾကည္ၾကည္ ဆိတ္ႏို႕ဘီစကြတ္၊ က်ိဳကၠဆံ ဘီစကြတ္ မုန္႕ထုပ္ကေလးမ်ား ၀ယ္လာျပီး ရမ္ဘိုအား ေကြ်းသည္။ ပထမေတာ့ ရမ္ဘိုမစား။ နမ္းၾကည့္ရုံသာနမး္ျပီး ျငိမ္ေနသည္။
• “ေအာင္မာ၊ ကိုယ္ေတာ္ ေလး၊ ရွင္ျပဳတုန္းက ေရႊထီး ေဆာင္ခဲ့ရတာကို ေမ့ပစ္လုိက္ပါေတာ့ ခင္ဗ်ာ၊ ဆရာရယ္ သဒၶါလန္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႕။ မင္းစားဘူးတဲ့ ကိတ္မုန္႕တုိ႕ ဂုိလ္ဒင္းပတ္ဖ္တုိ႕က ငါ့သား သမီးေတြကိုေတာင္ ၀ယ္ေကြ်း ႏုိင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေလး ေတြကိုေတာင္ မင္းကိုမို႕ ဦးစားေပး ၀ယ္ေကြ်းတာ၊ ငါ့ကေလးေတြေတာင္ မွန္မွန္ စားရတာ မဟုတ္ဘူး”
• ကြ်န္ေတာ့္ စကားကိုပဲ နားလည္၍လားမသိ သူ႕ဘသကိုပဲ နားလည္၍လားမသိ။ အနံခံျပီး လွည့္မၾကည့္ပဲထားေသာ ဘီစကြတ္မုန္႕မ်ားကို အားရပါးရ ၀ါးစားေနေတာ့သည္။ ေနာက္ဖက္မွ လူသံၾကား၍ ကြ်န္ေတာ္လွည့္ၾကည့္သည္။
• “ေၾသာ္-ဆရာ”
• “ကိုဘညိဳ၊ ဘာေတြလုုပ္ေနလဲ”
• ဆရာက ကြ်န္ေတာ့္ လုက္ထဲမွ ဘီစကြတ္ မုန္႕ခ်ပ္မ်ားကို ၾကည့္ျပီး ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ရာက-
• သိပ္ေတာ့ အေရာ မ၀င္နဲ႕ ကုိဘညိဳ၊ ဒီေကာင့္စိတ္ သိပ္မႈ မမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေဖာက္ျပန္ခ်င္ေနပံု ရတယ္။ သခင္ကိုေတာင္ သခင္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဟိုေန႕ကဆို က်ဳပ္ကို ခပ္စိမး္စိမ္း ၾကည့္ျပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္။ သူ႕အနား ေရာက္သြားမိေတာ့လည္း မာန္ဖီျပီး ဟိန္းတယ္၊ က်ဳပ္မိန္းမကိုဆုိ ျပန္ေတာင္ ေဟာင္တာဗ်။
• “တစ္ေန႕ကလည္း အီးတီကို ကိုက္လုိက္တာ အေသရုံပဲ။ က်ဳပ္လဲ ဒီေကာင့္ကို ခပ္နာနာ ေဆာ္ပစ္လုိက္တယ္၊ မေကာင္းဘူးဗ်၊ ဒီေကာင္ ရူးခ်င္ေနျပီ ထင္တယ္ သတိေတာ့ ထားပါဗ်ာ”
• ကြ်န္ေတာ္ တရုိတေသ ေခါင္းညိတ္လ်က္-
• “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ခုလုိ သတိေပးတာ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္”
• အမွန္အားျဖင့္ ရမ္ဘိုႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ရိပ္စားမိသည္။ သူကသခင္မ်ားက သူ႕အား အရင္ကလုိ အေရးမစိုက္ေတာ့သည့္ အျဖစ္။ အီးတီဆုိေသာ ေခြးကေလးက သူ႕ေနရာကို ၀င္၍ သူ႕အခြင့္အေရးေကာင္း အားလံုးကို ေမာင္ပိုင္စီး ၀င္ယူသြားသည့္ အျဖစ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္နာဖုိ႕ ေကာင္းလုိက္သလဲ”
• လူႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး ခံစားတတ္ေသာ တိရစာၦန္ တစ္ေကာင္ အေနျဖင့္ မည္သိုီ႕ ခံစားရမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ ႏိုင္ပါသည္။ အကယ္၍ ဆရာ ယူဆ သလုိသာ ရမ္ဘို ရူးသြပ္ စိတ္ေဖာက္ျပန္ခဲ့ရုိးမွန္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မတိုးကိုပါ ရန္မႈမည္မွာ ဧကန္ပင္။
• မည္သို႕ပင္ ျဖစ္ေစ ဆရာတုိ႕ လင္မယားေရွ႕တြင္မေတာ့ ရမ္ဘို အေၾကာင္း အဆုိးအေကာင္း လံုး၀ မေျပာဘဲ ဆင္ျခင္ရေပေတာ့မည္။
• ပိတ္ရက္မ်ားႏ်င့္ ဆံုျပီး တနလၤာေန႕တြင့္ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ျပန္ဆင္းသည္။ ထံုးစံ အတုိငး္ကားဂိုေဒါင္သို႕ ခပ္သြက္သြက္ တန္းလာခဲ့သည္။ ဂိုေဒါင္ကို ဖြင့္သည္။ ရမ္ဘိုကိုမေတြ႕။
• “ရမ္ဘို---ရမ္---ဘို”
• ကြ်န္ေတာ္ အသံေပး ေအာ္ေခၚေသာလည္း ခါတုိင္းလုိ တုန္႕ျပန္သံ မၾကားရ။
• “ရမ္ဘို---ရမ္---ဘို”
• ကြ်န္ေတာ္က ဂိုေဒါင္အနီး တစ္၀ိုက္ ဟိုဟို သည္သည္ လွည္ရွာသည္။ မေတြ႕ပါ။
• မတိုးက ကြ်န္ေတာ့္ထံသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာသည္။
• “မတိုး-ရမ္ဘို၊ ရမ္ဘိုေကာ ဟင္”
• မတိုးက မ်က္ႏွာ မသာမယာ၊ မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္-
• “မရွိေတာ့ဘူး ကိုဘညဳိ၊ ရမ္ဘို ေသသြားျပီ”
• “ဟင္- ေသာၾကာေန႕ကပဲ အေကာင္းၾကီး ရွိေနေသးတာ”
• မတိုးက မ်က္ရည္စမ်ားကို သုတ္လ်က္-
• “ဟုတ္တယ္- ကိုဘညိဳ၊ သူတို႕ သတ္ပစ္လုိက္ၾကတယ္ ထင္တာပဲ”
• “ ဟာ မျဖစ္ႏုိင္တာ”
• ကြ်န္ေတာ္ အံ့အားသင့္ သြားသည္။ ကိုယ့္နားကိုပင္ ကိုယ္မယံုခ်င္ေတာ့။ ဘယ္ႏွယ္ မျဖစ္ႏုိင္တာဟာ။ သားသမီးလို ေမြးလာျပီးမွ ေမတၱာပ်က္သုဥ္း မုန္းျပီပဲ ထားဦးေတာ့၊ သည္မွ်ေတာ့ ရက္စက္အံ့ မထင္။
• “ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား မတိုးရယ္၊ ငါ နားၾကားမ်ား မွားေရာ့သလား”
• စေနေန႕က ရမ္ဘို ျခံထဲမွာ ဖင္တရြတ္တုိက္ဆြဲျပီး ေလွ်ာက္သြားေနတယ္၊ အီးတီနဲဲ႕ေတြ႕ေတာ့ အီးတီကစျပီး ရန္မႈတယ္။ သူအေကာင္ငယ္တုန္းက သူခံခဲ႕ရတာကို လက္စားေခ်တဲ့ သေဘာေပါ့ရွင္။ ရမ္ဘိုကလဲ က်ားနာလုိ႕ ျဖစ္ေနေတာ့ က်ားနာခဲ ခဲေတာ့တာေပါ့၊ ႏွစ္ေကာင္စလံုး အေသအေက် ေဆာ္တာ၊ ဖ်င္မရ ဟန္႕မရနဲ႕၊ ေနာက္ဆံုးဆရာက ၾကက္ေမြး တံျမက္စည္းနဲ႕ ရမ္ဘိုကို လွိမ့္ရုိက္တယ္။ ရမ္ဘိုလည္း ၾကက္ေမြး တံျမက္စည္းကို ဖမး္ကိုက္၊ လက္ထဲက လြတ္သြားတာနဲ႕ ဆရာ့ကိုပါ ေျပးကိုက္ေတာ့တာပဲ။
• “ေျခသလံုကို ကိုက္မိသြားတယ္၊ ဆရာက ၾကက္ေမြး တံျမက္စည္း ျပန္ေကာက္ရင္း လွိမ့္ရုိက္ျပီး အားမရေသးဘဲ တိရစာၦန္ ေဆးကု ဆရာ၀န္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚတယ္၊ ဆရာ၀န္က လာၾကည့္ျပီး ေခြးကိုေတာ့ ရူးတယ္လုိ႕ မသတ္မွတ္ပါဘူး၊ ဆရာက သတ္ခုိင္းတာကို မသတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းျပီး ျပန္သြားတယ္။ ေနာက္ ႏွစ္နာရီ၊ အၾကာေလာက္မွာ ဆရာ ဂိုေဒါင္ထဲကို ၀င္သြားလုိက္တယ္၊ ဆရာ ျပန္ထြက္လာျပီး ကြ်န္မ မသကၤာလုိ႕ တစ္ေအာင့္အၾကာမွာ တိတ္တိတ္ကေလး ခုိးျပီး သြားၾကည့္ေတာ့ ရမ္ဘို-”
• “ေတာ္ပါေတာ့ မတိုးရယ္၊ ငါသိပါျပီိ၊ ရမ္ဘိုကို ရူးတယ္ ဆုိျပီး သတ္ပစ္လုိက္တာ ေနမွာပါ”
• ကြ်တ္ေတာ္သည္ ႏုိင္ငံျခား ရုပ္ရုင္ထဲမွ ဆီးလ္ဗား စတားလုမ္း သရုပ္ေဆာင္သည့္ (RAMBO) ဇာတ္ကားမ်ားကို ျပန္လည္ အမွတ္ရ မိသည္။
• စစ္ပြဲမွာ ဒဏ္ရာရျပီး ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရပံုမ်ား၊ စစ္၏ ေၾကကြဲ ဖြယ္ရာ အနိဌာရုံမ်ား၊ ေနာင္တြင္ အႏွိမ္ခံဘ၀ျဖင့္ နာၾကည္း ခံစားရမႈမ်ားအေပၚ သည္းခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့သည့္ အဆံုး မေက်နပ္မႈမ်ား အျဖစ္ ေပါက္ကြဲသည့္အခါ အရူးတစ္ေယာက္ ပမာ လူရမ္းကားၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ရမ္ဘို။
• “အင္း-ပညက္သြားရာ ဓာတ္သက္မာ်း ပါေရာ့ေလသလား ရမ္ဘိုရယ္”
• “ကိုဘညိဳ၊ က်ဳပ္ ရုံးသြားေတာ့မယ္”
• ဆရာ၏ ေခၚသံေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဂိုေဒါင္ထဲမွ ကားကို ထုတ္၍ အိမ္ေရွ႕ ဆင္၀င္ ေအာက္မွာ အသာထိုးရပ္လုိက္သည္။
• တစ္ေနရာတြင္ ၾကိမ္ကုလား ထုိင္ၾကီးတစ္လံုးေပၚမွာေတာ့ အေမြးဖြားဖြား ႏိုင္ငံျခားမ်ိဳး ေခြးလွလွကေလး တစ္ေကာင္ကို တယုတယ ေပြ႕လ်က္ ေဆးထည့္ေဆးလိမ္း လုပ္ေပးေနေသာ ေဒၚခင္မၾကီး။
• မ်က္ႏုွာ လႊဲလုိက္သည့္တုိင္ မၾကားခ်င္ဘဲ ၾကားေနရသည္။
• “သားေလး အီးတီ ျငိမ္ျငိမ္ေနစမ္း၊ ေမေမ ေဆး ထည့္ေပးမယ္ေနာ ၊ သား”
• ကားထုိင္ခံုမွာ အလုိက္သင့္ ၀င္ထုိင္ကာ စတီယာရင္ ဘီးေခြကို အဓိပၸာယ္မဲ့ လွည့္ကစားရင္း ေရရြတ္မိသည္ကေတာ့-
• “ရမ္ဘိုရယ္၊ တကယ္တမ္း စိတ္ေဖာက္ျပန္ ရူးသြပ္သြားတာက မင္း မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဒါကို ငါအသိဆံုးပါ ရမ္ဘုိရယ္၊ တစ္ကယ္တမး္စိတ္မမွန္ စိတ္ေဖာက္ျပန္ အေျပာင္းအလြဲျမန္ၾကတာက လူေတြပါ၊ မင္းတစ္ေကာင္ ေကာင္းရာ သုဂတိ လားပါေစ”