"ငါ အိုသြားတဲ့အခါ..."

ေလလြင့္သူတေယာက္၏ လြမ္းဆြတ္မႈ
ေျခတလံုးအိမ္တိုင္ဘ၀နွင့္ကမၻာအေရွ႕မွအေနာက္ေတာင္မွေျမာက္သို႔ကြ်န္္ေတာ္ေလလြင့္ေနခဲ့သည္မွာ နွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါ။ တစ္နွစ္ျပီးတစ္နွစ္ အသက္ၾကီးလာသလို အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတလည္း တိုးခဲ့သည္။ ကမၻာ႔ရြာတစ္ျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းလာသည္။ ေမြးရပ္ ေျမကအေမ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔အိုစာသြားခဲ့သည္။
လြန္ခဲ့ေသာနွစ္ (၂၀) က ေမြးရပ္ေျမ ရထားဘူတာမွ အစျပဳလို႔ ကမၻာၾကီးကိုစူးစမ္းဖို႔ကြ်န္ေတာ္ ေျခလွမ္းစခဲ့သည္။ နွစ္ေပါင္း (၂၀) အတြင္း ပီကင္းမွရွန္ဟိုင္း၊ ကြမ္တုန္မွ ေဟာင္ေကာင္၊ နယူးေယာက္ခ္မွ၀ါရွင္တန္၊ေတာင္အေမရိကားမွေတာင္အာဖရိကထိ၊ထိုမွတဆင့္လန္ဒန္မွဆစဒ္နီသို႔အလုပ္လုပ္ရင္း လွည့္လည္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ နိုင္ငံမ်ား (၂၀)
ေက်ာ္ ခဲ့သည္။
ေနရာသစ္ တခုေရာက္တိုင္း စိတ္သစ္လူသစ္ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္
ေျပာင္းလဲနိုင္ခဲ့ဖူးသည္။သို႔ေသာ္စိတ္ထဲတြင္အေမ့ကိုလြမ္းဆြတ္မႈကဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲနိုင္ခဲ့။ IP ဖုန္းကတ္ေလးေတြေပၚလာမွ အေမ့ကို မၾကာခဏကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းဆက္နိုင္ခဲ့သည္။ ဖုန္းထဲတြင္အေမ၏ေအးခ်မ္းေသာအသံသည္ဘ၀၏စိန္ေခၚမႈမ်ားကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အင္အားပိုျဖစ္ေစခဲ့သည္။
အေမ့၏အသံမွာတစ္နွစ္ထက္တစ္နွစ္ပိုအိုစာသြားခဲ့သည္။အေမ့နွင့္ဖုန္းေျပာတိုင္းက်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ဖို႔၊ အေမ့ကိုစိတ္မပူဖို႔၊ ေနရာတကာ သတိနွင့္သြားလာဖို႔၊ ခြင့္ယူျပီး ျပန္မလာဖို႔၊ ျပန္လာရင္ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားျပီးအလုပ္အကိုင္ပ်က္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းထပ္သလဲလဲေျပာသည္။ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ အေမ ကြ်န္ေတာ့္ကို လြမ္းေနျပီေတြ႔ခ်င္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္ပါသည္။
အေမ (၇၅) နွစ္ ရွိပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္လက္ေဘးက အလုပ္ေတြကိုခ်၊ စိတ္ထဲကအစီအစဥ္ေတြ ကိုဖ်က္ျပီးအေမ့ဆီတစ္လျပန္ဖို႔ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ထိုတစ္လအတြင္းဘာမွမလုပ္ဘာမွမေတြးဘဲအေမ႔အနားတြင္ေနမည္။ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာခဲ့မည့္အေၾကာင္းအေမကိုဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားျပီးေနာက္အေမစတင္အစီအစဥ္ဆဲြေတာ့သည္။မွတ္စုစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ၾကဳိက္ေသာ အစားအစားမ်ားမွတ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ၾကိဳက္ေသာ အိပ္ရာခင္းကို ျပန္ျပင္ခ်ဳပ္၊ကြ်န္ေတာ္ေရာက္တုန္း အဆင္သင့္၀တ္ဖို႔ အ၀တ္အစားေတြ ျပင္ဆင္ရင္းအေမအလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနခဲ့သည္ ဆိုသည္ကို ေနာက္မွကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ရသည္။ အသက္(၇၅) နွစ္ ရွိေနျပီျဖစ္ေသာ အေမ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္ရင္ ေမာတတ္တဲ့အေမ
ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ရင္း ေမာဖို႔ ေမ့ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္းကြ်န္ေတာ္ခံစားမိသည္။ အေမနွင့္ေတြ႔သည့္အခါ အေမ့ကို ေျပးျပီးဖက္လိုက္မည္ဟုစိတ္ကူးနွင့္ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ၾကည္ႏႈးေနမိသည္။ တကယ္တမ္း အေမနွင့္ေေတြ႔ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ေျပးမဖက္မိ၊ အိမ္ေပါက္၀တြင္ ၾကိဳေနေသာ အေမသည္သစ္ေျခာက္ပင္အိုနွင့္ တူေနသည္။ မ်က္နွာေပၚက အရစ္အစင္းမ်ားေၾကာင့္ အေမသည္ အရင္ပံုရိပ္နွင့္ မတူေတာ့။ အေမ ေတာ္ေတာ္
အိုစာသြားခဲ့ပါလား ။
အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း အရင္က ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္ခဲ့ေသာ ဟင္းမ်ားကိုအေမ စတင္ ခ်က္ျပဳတ္ေတာ့သည္။သုိ႔ေသာ္ထိုဟင္းမ်ားကိုကြ်န္ေတာ္မၾကိဳက္ေတာ့ေၾကာင္းအေမကိုမေျပာ ျဖစ္ခဲ့။ မ်က္စိမႈန္လာျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟင္းမ်ားက ငန္တစ္ခြက္၊ ေပါ့တစ္ခြက္ အရသာမ်ား အရင္နွင့္မတူေတာ့။ကြ်န္ေတာ္အတြက္ျပင္ဆင္ထားေသာအိပ္ရာခင္းမွာလည္းဂြမ္းစစ္စစ္ေစာင္ထူၾကီးေတြျဖစ္သည္။ ထိုေစာင္ထူၾကီးမ်ားကို ျခံဳအိပ္ရေသာအက်င့္ ကြ်န္ေတာ္မွာ မရွိေတာ့ ။ဂြမ္းေစာင္အ စားသိုးေမြးေစာင္ ႏုနုေလးပဲ သံုးေတာ့ေၾကာင္း အေမ့ကိုကြ်န္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ခဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာတာ အေမ့ကို လြမ္းလို႔ေတြ႕ခ်င္လို႔ ပဲေလ။
အိမ္ျပန္ေရာက္စနွစ္ရက္တြင္အလုပ္မ်ား႐ႈပ္ေနေသာေၾကာင့္အေမနွင့္စကားေကာင္းေကာင္းမခဲ။ေျပာျဖစ္ျပန္ေတာ့လည္းလူျဖစ္အင္မ်ား၊လူ႔ဘ၀အေၾကာင္းမ်ားကိုထပ္သလဲလဲေျပာေနေတည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားသည္လြန္ခဲ့ေသာ (၁၀) နွစ္ခန္႔က အေမ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားျဖစ္သည္။ထိုအေၾကာင္းအရာနွင့္ကြ်န္ေတာ႔္၏ဘ၀နွင့္အလုပ္အေၾကာင္းကို ခိုင္းႏႈိင္းျပီးေျပာေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္အေနွာင့္အယွက္ ျဖစ္လာလွ်င္ ထိုအေၾကာင္း အရာမ်ားသည္ေခတ္ေနာက္က်ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာမိလွ်င္အေမသည္ေတြေတြေလးနွင့္ တစ္ေနရာရာကို ေငးၾကည့္ေနတတ္သည္။မ်က္စိမ်ား မႈန္၀ါးလာျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေမ ဟင္းခ်က္ရာတြင္သန္႔ရွင္းမႈကို ဦးစားမေပးေတာ့ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သတိျပဳလာမိသည္။
အေမခ်က္ေသာ ဟင္းထဲတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ပိုးေကာင္မ်ား၊ ယင္ေကာင္မ်ားပါလာတတ္သလို၊ ထမင္းဟင္းမ်ား ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်လွ်င္လည္းျပန္ေကာက္ထည့္လာတတ္သည္။ အေျခအေနမ်ားသည္ယခင္ကနွင့္မတူေတာ့။အိမ္တြင္မခ်က္စားဘဲဆိုင္တြင္မွာစားရန္ေျပာေသာအခါအျပင္စာမ်ားသည္ ညစ္ပတ္ေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရးနွင့္ မညီညြတ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ထမင္းခ်က္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ ရွာထားခဲ့မည္ဟု ေျပာျပန္လွ်င္ အေမသည္ "ငါ
လွဳပ္ရွားနိုင္ေသးတယ္။ငါမအိုေသး"ဟုက်ြန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဆိုးေလသည္။ကြ်န္ေတာ္ျမိဳ႕ထဲသို႔သြားလွ်င္ အေမလည္း လိုက္ခ်င္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္အေမေျခလွမ္းေၾကာင့္ လိုရာသုိ႔ မေရာက္နိုင္ခဲ့။အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုေဆြးေႏြးမိျပန္လွ်င္လည္းကြ်န္ေတာ္အယူအဆမ်ားသည္မွားေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ လမ္းမွားလိုက္ေနျပီ ဟု အေမ ထင္ေနသည္။အရာရာတိုင္းသည္ ေခတ္နွင့္အညီ တိုးတက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္အားမနာစြာ အေမ့ကိုေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။
ေနာက္ပိုင္းအေမနွင့္ေျပာျဖစ္ေသာစကားတိုင္းတြင္ကြ်န္ေတာ္သည္စိတ္အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္ျပီး စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲြျခင္းမ်ားကိုလုပ္လာမိသည္။ကြ်န္ေတာ္စိတ္မရွည္ေသာအခ်ိန္တြင္စကားသံကို အက်ယ္ၾကီး ေျပာမိျခင္း၊စကားျဖတ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္မိေသာအခါအေမသည္ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္ျပီးေတြေတြေလးနွင့္ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။ခြင့္တစ္လျပည့္၍ကြ်န္ေတာ္ျပန္ခါနီးအခ်ိန္တြင္ အေမသည္ ကုတင္ေအာက္ကေသတၲာေဟာင္း တစ္ခုျဖင့္ နွစ္ရွည္လမ်ား သိမ္းထားေသာသတင္းစာျဖတ္ပိုင္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္အား ေပးေလသည္။ ထိုသတင္းစာ
ျဖတ္ပိုင္းမ်ားမွာကြ်န္ေတာ္ျပည္ပေရာက္စဥ္ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ဖူးသမွ်နိုင္ငံတြင္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးေသာ သတင္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကို ျပရန္ထိုျဖတ္ပိုင္းမ်ားကို ဂရုတစိုက္ ညႇပ္ျပီး အေမ
သိမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ္လက္ထဲသုိ႔အပ္ျပီးကြ်န္ေတာ္နွင့္အတူယူေဆာင္သြားေစလိုသည္။
မ်က္မွန္ထူကိုတပ္ စာဖတ္တိုင္း အားစိုက္္ရတဲ့အေမ၊ သတင္းစာတစ္မ်က္နွာခ်င္းကို ကုန္ေအာင္ဖတ္ျပီးထိုျဖတ္ပိုင္းကိုမည္မွ်ခက္ခက္ခဲခဲညႇပ္ခဲ့သည္ဆိုသည္ကိုကြ်န္ေတာ္အသိ။သို႔ေသာ္ အသံုးမ၀င္ေတာ့ေသာထိုသတင္းစာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ယူမသြားခ်င္ေပ။ ကြ်န္ေတာ္
ေတြေ၀ေနသည့္အခိုက္တြင္အေမ့လက္ထဲမွျဖတ္ပိုင္းေလးတစ္ခုလႊင့္က်သြားသည္။ကြ်န္ေတာ္ထက္ဦးေအာင္ အေမက ေကာက္ယူလိုက္ျပီး အကၤ်ီအိတ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ "ဘာျဖတ္ပိုင္းေလးလဲေမေမကြ်န္ေတာ့္ကိုျပပါလား"အေမေတြေတြေလးနွင့္ကမ္းေပးျပီးထမင္းစားခန္းသို႔ ထြက္သြားလိုက္သည္။ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း ဖတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။"ငါ အိုသြားတဲ့အခါ"ဟု ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားေသာ ၂၀၀၄ နွစ္ ၁၂ လပိုင္း ၆
ရက္ေန႕က ေဆာင္းပါးေလး ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးေလးမွာ"ငါ အိုသြားတဲ့အခါ"ငါ အိုသြားတဲ့အခါ ငါဟာ အရင္က ငါ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ႔ကို နားလည္ေပးပါ၊
စိတ္ရွည္ရွည္ထားဆက္ဆံေပးပါ။ခ်ိနဲ႔နဲ႔လက္ေတြနဲ႔ထမင္းဟင္းေတြအကၤ်ီေပၚေလာင္းမိတဲ့အခါ၊ဖိနပ္ၾကိဳးေတြခ်ည္ဖို႔ေမ့သြားတဲ့အခါ၊ ငါ့ကို မရြံပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသင္ေပးခဲ့တာေတြကို ေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေျပာဖူးတဲ့ စကားေတြကို ငါ ျပန္ေျပာမိတဲ့အခါစကားမျဖတ္ဘဲေက်းဇူးျပဳျပီးနားေထာင္ေပးပါ၊ငယ္ငယ္တုန္းကအိပ္ရာ၀င္တိုင္း တစ္ေထာင့္တညပံုျပင္ေတြကို မရိုးေအာင္ ေျပာရင္း ငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ဖူးတာေတြကိုသတိရေပးပါ။
မလႈပ္မရွားနိုင္လို႔ ေရခ်ဳိးဖုိ႔ အကူအညီ လိုတဲ့အခါ ငါ့ကိုမျငိဳျငင္ပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ့တစ္လွည့္ေျခာက္တစ္ခါေရခ်ဳိးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ပံုရိပ္ေလးကိုျမင္ေယာင္ေပးပါ။ေခတ္သစ္၊နည္းပညာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ့ရင္ ငါ့ကို မေလွာင္ပါနဲ႔၊ငယ္ငယ္တုန္းက "ဘာေၾကာင့္" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္စြာ ငါျပန္ေျဖခဲ့တာကို သတိရေပးပါ။
စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ျပီး လမ္းမေလ်ာက္နိုင္တဲ့အခါခြန္အားပါတဲ့ လက္တစ္စံုနဲ႔ ငါကုိကူတဲြေပးပါ၊လမ္းေလ်ာက္သင္စအရြယ္တုန္းကတစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းေလ်ာက္က်င္႔ေပးခဲ့ဖူးတာကို ေက်းဇူးျပဳျပီးသတိရေပးပါ။
အသက္ၾကီးလာလို႔ စကားေျပာရာမွာ ေရွ႕ေနာက္မညီဘဲ အေၾကာင္းအရာ ေတြကို ငါ
ေမ့သြားတဲ့အခါအခ်ိန္ေပးျပီးစဥ္းစားခြင့္ေပးပါ၊စကားအေၾကာင္းအရာေတြကငါ့အတြက္အေရးမၾကီးပါဘူး။ ေဘးကေန ငါေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေပးရင္ေက်နပ္ပါျပီ။
တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ အိုစာသြားတဲ့ ငါ့ကိုၾကည့္ျပီး ၀မ္းမနည္းပါနဲ႔၊နားလည္ေပးပါ အားေပးပါ၊အရင္တုန္းက လူ႔ဘ၀ တက္လမ္းအတြက္ ငါ လမ္းညႊန္ခဲ့သလိုအခုအခ်ိန္မွာ ငါ့ ဘ၀ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြအတြက္အေဖာ္ျပဳေပးပါ။အခ်စ္နဲ႔ေအးမွ်မႈေတြကိုငါ ျပံဳးျပံဳးေလး လက္ခံမွာပါ။ အဲဒီအျပံဳးေတြထဲမွာမဆံုးတဲ့ ငါ့ေမတၲာေတြ ေတြ႔ရမွာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ ထိန္းထားရင္း မနားတမ္းဆံုးေအာင္ဖတ္လိုက္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေသတၲာထဲကအေကာင္းဆံုးအ၀တ္တစ္စံုကိုထားခဲ့ျပီးထိုျဖတ္ပိုင္းမ်ားကုိထည့္လိုက္သည္။က်န္ေသာျဖတ္ပိုင္းမ်ားကကြ်န္ေတာ္အတြက္အသံုးမ၀င္ေသာ္လည္းထိုေဆာင္းပါးပါေသာ ျဖတ္ပိုင္းေလးမွာကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ကြ်န္ေတာ္ အပါးအျမဲမခြာေတာ့။
ယခုထက္ထိ ထိုမွန္ေဘာင္ သြင္းထားေသာ ျဖတ္ပုိင္းေလးမွာ ကြ်န္ေတာ့္
စာၾကည့္စားပဲြေပၚတြင္ ရွိေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့္လို ဘ၀တူ အမိေျမကို ခဲြျပီး
အေမနွင့္ ေ၀းေနသူမ်ား အတြက္ ထိုေဆာင္းပါးကို တင္ျပလိုက္ပါသည္။ အျမဲ
ဖုန္းမဆက္နိုင္ေသာ္လည္းအခါၾကီးရက္ၾကီးမ်ားတြင္အေမ့ကိုဖုန္းဆက္ျပီးသတိရေၾကာင္း၊က်န္းမာေၾကာင္း၊အေမခ်က္ေသာဟင္းမ်ားကိုစားခ်င္ေၾကာင္း...............ရာသီအလီလီေျပာင္းခဲ့ည္းမေန႔တစ္ေန႔ကလိုပဲ အေမအေမ ထြက္သြားတဲ့ရက္အိပ္မက္တစ္ခုလို ထင္မွားအေမ့ ပံုရိပ္ေတြ ရွင္သန္ေနဆဲပါ။ျမိဳ႕ျပတစ္ခုရဲ႕ရင္ခြင္သမီး၀င္ကာနားခိုအေမ့ရြာေလာက္မေပ်ာ္ဘူး။မိုးေမွ်ာ္တိက္ေတြက ခိုင္ခံ့အေမ့တဲအိုေလာက္ မလံုျခံဳဘူး။ပီဇာေတြ၊ ဘာဂါေတြစားအေမ့ ထမင္းၾကမ္းေလာက္မျမိန္ဘူး။ျမိဳ႕ျပေတြရဲ႕ေနေရာင္ျခည္အေမ့ရင္ခြင္ေလာက္မေႏြးေထြးဘူး။နီယြန္မီးေတြထိန္လင္းလမ္းျပၾကယ္ေတြဘယ္ႏွစ္ွစင္းလင္းလဲအေမ့ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈမရွိလို့အနာဂတ္ဟာ မဲေမွာင္ေနဆဲပါ အေမ။
"ဘယ္ေတာ့မွမငိုနဲ႔".....တဲ့အေမ့ရဲ႕ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္းသမီးအတြက္ခြန္အားျဖစ္လို႔က်လုလုမ်က္ရည္ေတြ မ်ဳိသိပ္ေလာကဓံရဲ႕ မုန္တိုင္းၾကားအခါးအသီးေတြ ခါးစည္းခံရင္းဘ၀ေလွကို အားမာန္နဲ႔ ေလွာ္ခတ္ဆဲပါအေမ။ဘ၀မွာ အေမသာ စံျပအေမ့ကို နမူနာယူလို့အေမတူသမီး ပီသစြာနဲ႔ကံၾကမၼာရဲ႕ ဇာတ္ကြက္ေတြေအာက္မွာအံၾကိတ္လို႔ ဟန္ခ်က္ညီညီ ကရင္း
အေမ့ကို လြမ္းဆြတ္ သတိရဆဲပါ အေမ။