glitter-graphics.com
သူငယ္ခ်င္းစာေရးဆရာသံုးေယာက္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ေလထန္ေနမိသည္။ရူပ္ေထြးေပြလီလွေသာစာေပေရးရာမ်ားအေၾကာင္းအျပန္အလွန္ေျပာဆိုေနၾကသည္မွာ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာသြားသည္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္တိုိ႕ သံုးေယာက္ထဲမွ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္က လက္မွနာရီကိုၾကည့္၍ ေဆာ္ၾသလုိက္သည္။ “ ေဟ့ေကာင္ေတြ အခ်ိန္မနည္းေတာ့ဘူးကြ ၊ တို႕ေတြ ညေန(၅)နာရီေလာက္ကတည္းကြ ၊တုိ႕ေတြ ညေန (၅ ) ရီေလာက္ကတည္းက ထုိင္ေလပန္းေနၾကတာ အခု (၉)နာရီထုိးေတာ့မယ္။ ျပန္ၾကစို႕ ၊ ေတာ္ၾကာ (၉ ) နာရီေက်ာ္သြားရင္ ငါ့မိန္းမစိတ္ဆိုးေနဦးမယ္။ ငါသူ႕ကို (၉)နာရီအေရာက္ျပန္ခဲ့မယ္လုိ႕ ေျပာခဲ့တာကြ“ ထုိအခါ က်န္တစ္ေယာက္ကျပန္ရန္ေျပာေသာ စာေရးဆရာဘက္သို႕လွည့္ကာ" မင္းေျပာမွငါလည္းသတိရတယ္ ၊ ငါညေနအိမ္ကထြက္ေတာ့ ငါ့မိန္းမအျပန္မွာ သူ႕အတြက္အာလူးပူတီ၀ယ္လာဖို႕ ငါ့...ေသေသခ်ာခ်ာမွာလုိက္တာကြ။ မင္းတုိ႕နဲ႕ေတြ႕ျပီးစကားေကာင္းေနတာ အခုေလာက္ဆိုအာလူးပူတီဆိုင္ကပိတ္သြားျပီ " "ဒီေန႕ဆိုင္မထြက္ဘူးလုိ႕ေျပာလုိက္ေပါ့ကြာ " သူ႕ဒုကၡအတြက္ ကြ်န္ေတာ္အေျဖရွာေပးလုိက္သည္။ "ဆုိင္မထါက္ဘူးေျပာရေအာင္လည္း ငါ့မိန္းမက အဲဒီဆုိင္မွာစားေနက်ကြ ၊ ဒီေန႕မွ သူမအားလုိ႕ ငါ့ကိုမွာလုိက္တာ ၊ ေနာက္ေန႕သြားစားရင္သိမွာပဲ ၊ ဒုကၡပါပဲကြာ ၊ ငါေတာ့ဒီညအိမ္ကို ဘယ္လုိျပန္ရမလဲမသိဘူး "
သူတို႕ႏွစ္ဦး၏ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ညည္းတြားမႈမ်ားအဆံုး " ငါ့အလွည့္ကြ " ဟုစိတ္မွာေတြးလ်က္ (မိန္းမေၾကာက္)ႏွစ္ေယာက္ကို ဟိန္းေဟာက္ပစ္လုိက္သည္။
" မင္းတုိ႕ေတာ္ေတာ္မိန္းမေၾကာက္ရတဲ့ေကာင္ေတြပဲကြ ၊ မင္းတုိ႕အဲ့ဒီစကားမ်ိဳးေတြ လူေရွ႕သူေရွ႕ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႕ ၊ သိပ္ရွက္ဖို႕ေကာင္းတယ္ " " မင္းေကာ မိန္းမ မေၾကာက္ရဘူးလား " သူတို႕ႏွစ္ဦး၏ တညီတညြတ္တည္းေသာတုန္႕ျပန္ေမးခြန္းကို " အိုး...လံုး၀မေၾကာက္ရဘူးကြ ၊ မင္းတုိ႕လုိေယာက်ာ္းေစ်းဖ်က္တဲ့အထဲ ငါမပါဘူး " ဟုရင္ေကာ့၍ ျပန္ေျဖပစ္လုိက္သည္။
သူတုိ႕ႏွစ္ဦး၏ အထင္တၾကီးမ်က္၀န္းႏွစ္စံုကို အားရေက်နပ္ဖြယ္ရင္ဆုိင္လုိက္ရခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမမွာထားေသာစကားတစ္ခြန္းက နားထဲတြင္ပဲ႕တင္ထပ္လာသည္။
" ေမာင္ေနာ္...သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုလုိ႕ ေမာင့္ကိုမိန္းမေၾကာက္ရလားလုိ႕ေမးလာရင္ မေၾကာက္ဘူးလုိ႕ေျပာရမယ္...ၾကာလား " တဲ့။
No comments:
Post a Comment